Chapter 1
"I love you."
"Good morning sleepyhead. Breakfast in bed."
"Hey, you don't need to feel sorry hmm, I understand you completely so stop worrying ok? I love you."
"Don't be so hard in your self, okay? Magpahinga ka naman. Huwag magpapaguton huh? I love you."
"I can't wait to see you again, I'm so excited. I miss you so much baby. I love you."
A sad smile form in my lips as I remember those messages that he always sent to me, every single day. I miss to hear those things again, and I miss him so much.
I can't help to ask why? Kahit anong gawin ko, hanggang ngayon hindi ko pa rin alam kung bakit. I sighed tiredly as I look up at the time in the wall clock. It's already 10:00 in the evening and any minute now ay maaaring dumating na siya.Inayos ko ang sarili at humarap sa salamin. I frowned when I saw my face. Ba't ang dumi ko? Ganun na ba ako kalutang nang 'di man lang mapansin ang itsura ko?
Naghilamos na lang ako saglit sa banyo. I tied my hair into a messy bun. Just when I was satisfied with my appearance, sakto namang narinig kong bumukas ang pinto sa living room. Bigla akong napangiti.
He's already here.
Nakangiti akong lumabas ng kwarto. And I was right, he's already there. Nakatalikod ito sa pwesto ko kaya likod lang niya ang nakikita ko. He's starting to take off his coat, tinanggal niya rin ang necktie niya kaya tanging white polo na lang ang natira sa kaniya. I miss him so much. I don't know but I still miss him even though we've been together for three days. When he looked in my direction, I immediately smiled sweetly, pero agad din yung nabura nang iniwas niya ang paningin sa'kin at tumuloy sa kusina na hindi man lang ako linilingon. He didn't even smile back.
Maybe he's just tired kaya ganon. Tama, baka ganon lang talaga. Ako lang 'tong nag-iisip ng kung ano-ano. I shrugged that thoughts away as I follow him in the kitchen.
Naabutan ko siyang nagsasalin ng tubig. He was at the counter, so I sat on the bar stool and then faced him with a smile.
"How's your day? Siguro pagod ka 'no? Kumain kana ba?" Sunod-sunod kong tanong habang nakangiti pa rin.
He didn't budge. Instead, he turned his back on me and returned the jug of water to the fridge.
"Siguro tapos ka nang kumain, 'no? Inaya kaba ng mga kaibigan mo?" Nang maramdaman kong wala pa rin siyang balak magsalita ay nagpatuloy ako sa pagsasalita.
"Siya nga pala kakatapos ko lang kumain kanina, hindi na kita inantay dahil nagugutom na kasi ako. Pasensya na, huh." Pagsisinungaling ko. I sighed.
The truth is, I really plan to eat with him because it's been a long time since we ate together, but it looks like my plan won't go ahead.
Pumunta siya sa may closet at kumuha ng alak. I grimaced. Alak na naman? Napapansin ko nitong mga nakaraang araw, napapadalas na ang pag-inom nya ng alak.
"Iinom kana naman?" Hindi siya kumibo at ipinagpatuloy lang niya ang pagsalin ng alak sa isang baso. Tahimik siyang umupo sa tabi ko at ininom ang alak na isinalin niya, medyo nagulat pa ako nang bigla niya itong ininom ng isang lagukan lang. Ngayon ko lang siya nakitang nagkakaganito.
Ano ba kasi ang problema?
I watched him silently. Hindi ko maiwasang makaramdam ng kirot sa dibdib nang makita ko siyang nagkakaganito. Ganitong eksena ang laging nangyayari nitong nagdaang mga araw. Uuwi sya nang ganitong oras, sasalubungin ko naman agad siya gaya nang ginawa ko kanina. And like what happened earlier, I will speak again while he acts as if he doesn't hear me. Nagsasalita ako na parang baliw dahil ako lang rin naman ang sumasagot sa mga tanong ko. Parang tanga lang.
