The Secret Of Our Universe | THE PHANTAZEIN SERIES 2 On Going

Chapter 10 Claustrophobic

Kali Marie Ortiz

Minutes passed. Huminto ang sasakyan, bumaba ako. A lot’s of magnificent cars parked outside the building. Paglingon ko sa sasakyan kung saan ako nanggaling ay iba na ang kulay nito at walang bubong, hindi na iyon ang kotse ni Ronick. Hala anong nangyari? Inilibot ko ang paningin ko. Teleporting again. Paano kaya si Ronick kapag nalaman na nawala ako sa kotse niya? Sigurado panick iyon at malalaman ko ang katotohanan kapag bumalik ako sa reyalidad ko, bahala na magpaliwanag kay Ronick total pareho naman kaming baliw.

“This is Champs-Elysees!” Well iyon ang nakasulat sa harap ng building. Binasa ko lang. I’m outside in the most ritziest hotels in Paris. Nasa Paris ulit ako? I thought I’m with Ronick to buy my proms outfit. Nakarating agad ako rito. Five thousand in peso lang naman ang pera ko bakit kailangang sa France pa ako magshopping? I don’t have financer here. Wala. Wala akong kasama kaya naglakad-lakad na lang ako. Sayang din naman ng oras ko dito.

Wala sa sariling naglakad ng naglakad ako. Lutang ang isip ko kakaisip kong bakit bigla na lang akong napunta sa lugar na ito. At bigla akong nagising ng may malakas na busina sa likuran ko. Shit! Mabubunggo na ako. Sobrang siksikan ng sasakyan sa lugar na ito. Crossing pala. Buti na lang hindi ako na hit-and-run baka saan na ako pulutin dito.

“ARC DE TRIOMPHE” binabasa ko ang malaking hugis rectangle sa gitna ng daan na parang gate lang papunta sa encantadia. Madaming tao ang tumatawid papunta doon kahit sobrang nakakatakot ang mga sasakyan at may signed board pa ng: ‘Huwag Tumawid Nakakamatay’ but still the crazy people stood in the middle of road to take a picture with that famous monuments in Paris.

Mga tao talaga. May maipost lang sa instagram or facebook buhis buhay. Sana dala ko rin ang camera ko para may remembrance rin ako sa pintuan na ito papuntang Encantadia.

“Dangerous. But give me your best smile I’ll capture it,” nagulat ako ng may nagsalita sa likod ko. But expected ko na rin naman na si Kuya Stranger iyon hindi lang ako nagpahalata na hinihintay ko talaga siya.

“Okay. Got it. Let’s go. I take you to the place where you realize that your not a ghost here.” He grab my arm and held my hand. Bigla akong nanlamig sa sitwasyon naming iyon. Kaya itinapon ko palayo ang kamay niya.

“Teka. Teka. Saan mo ako dadalhin? Saglit nga lang. Hindi ako nakikipag-usap sa stranger.” Huminto ako at hinarap ko siya. Ganoon pa rin ang mukha at expression niya noong una ko siyang makita. He’s cool and manly.

“Wow ha! Pero nangungutang ka sa stranger. Ganoon?” At marunong siya manumbat? “Okay. Okay. I get it. What do you want little girl?” at naliliitan pala talaga siya sa akin.

“I’m not a little girl! I had a name and you knew it. At iyon din ang gusto ko malaman. Who are you? What’s your name? Where you came from? How old are you?” sunod-sunod na tanong ko.

“Sunod-sunod na tanong baka pag sinagot ko lahat ’yan at the same time hindi na ako makahinga. Baka matuluyan na ako.” Kinapa-kapa niya pa ang tapat ng puso niya. As if buhay siya. Nanlalamig nga siya sa tuwing nadidikit sa akin.

“Okay. Your name?” I asked.

“You’re the one who need to provide it. Give me a name and so be it,” he seriously said. Niluluko yata ako ng lalaking ito e! Nakakainis. Mukha lang tanga.

“Your age?” tanong ko.

“I blew four hundred ninety six candles until my last birthday. I don’t know how old I am. Ang alam ko lang pag nakikita kita my world seems alive and I only counting the candles,” he whispered because a lot of people bustling around.