DÜNDEN KALANLAR

Bölüm 8

Belki boğazımdaki düğüm giderdi de. Ruhumdaki düğüm gider miydi? Geçmişim ruhumu bin parçaya bölüyordu. Sonra biri geliyordu.Belki geleceğim belki de içimdeki son umut kırıntısı. Tamir etmeye çalışıyordu ruhumu. Her yapışında tekrar yıkılıyordu. Ama o bıkmıyordu.Tekrar deniyordu. Tekrar ve tekrar. O da artık dayanamıyordu. Onu içine çeken girdaba dayanamayıp ruhunu karanlığa teslim ediyordu.

Durumumun özeti tam olarak buydu.Kutay benim geleceğim,belki de içimdeki son umut kırıntısıydı.Ama biliyordum.O da dayanamayacaktı.Hatırlamam için uğraşacaktı. Belki binlerce defa.Sonunda benim umudumun umudu bittiğinde bu girdaba dayanamayıp ruhunu karanlığa teslim edecekti.

Buna müsaade etmeyecektim. O bizi içine çekmeden önce onu bulacaktım.

Yatakta uzanmış dinlenirken Kutay'ın yaptığı konuşmayı düşünüyordum. Bir yanım onu delicesine suçluyordu. Düşüncelerimdeki aralıklardan beyime sızıyor ve her dakika kulağıma fısıldıyordu. 'Onun yüzünden. O buna sebep oldu.' Onu her defasında susturuyordum çünkü biliyordum ki; buna ben sebep olmuştum. Hatırlamasam da hissediyordum. O kazayı kasıtlı yapmıştım.Bir yanımsa bana söylediği sözlerin güzelliğini anlatıyordu. Durmaksızın.

Kapının tıklatılmasıyla ayağa kalktım ve kendime çeki düzen vermeye çalıştım. Alkan'ın içeri girmesiyle gülümsedim. "Ne oldu?" diye sordum kendime gelmeye çalışırken. "Şey."dedi elini ensesine götürüp. Sanki bir şey onu rahatsız ediyordu. Sonunda gözlerini benim gözlerimle buluşturdu. " Asağıda seni bekliyoruz. Önemli bir konu. " Hızlıca konuşmuştu ve ne dediğini anlamam bir kaç saniyemi almıştı. Cevap vermek istediğimde çoktan odadan çıktığını gördüm.

Bir kaç dakika sonra aşağı indiğimde herkesin birbirine endişeli bakışlar attığını gördüm. Benim geldiğimi farkettiklerinde herkesin gözle görülür biçimde gerildiğini farkettim.Alkan "Zühre,biliyorsun ki kazayı nasıl yaptığın araştırılıyordu.Bir şeyler bulmuşlar. " Evet, bir de bu konu vardı. Bir kaç gün önce annem benimle konuşmuş ve ' Kazanın nasıl olduğunun araştırıldığını, bir kaç gün sonra bulunacağını ' söylemişti. Ama ben zaten biliyordum. " Zühre"dedi Kutay bunu nasıl yaptığıma inanamıyormuşcasına. " Sen kaza yapmamışsın.Sen resmen intihar etmişsin.Bunu nasıl yaparsın? " Dehşete düşmüştü.Bunu nasıl yaptığıma inanamıyordu.İntihar ettiğimi sesli dile getirince içimde bir şeyler titredi. Benim korkak olduğumu her daim fısıldıyan bir şeyler. Ayağa kalktım ve onu ittim. Çoktan ağlamaya başlamıştım bile."Neden soruyorsun ki! Sanki bilmiyorsun! Senin yüzünden oldu."İçimde onun yüzünden olduğunu fısıldıyan tarafı susturamamıştım.

"Kutay ve Zühre şu an konumuz bu değil. Kazada arabada biri daha varmış.Kamera kayıtlarına bakmışlar. Mail'ime atmalarını söyledim.Birazdan bakarız. Ama ilginç olan şu ki; o arabadan sapasağlam çıkıp gitmiş . Nasıl olur? Senin yaşaman bile bir mucize. O nasıl yürüyerek çıkabilir? "

Buna bir cevabım yoktu.Aslında benim hiçbir şeye cevabım yoktu.Ne diyebilirdim ki? " Biz buraya bunları konuşmak için gelmedik."dedi Selin herkesi elinden tutup kaldırırken.Sıra bana geldiğinde Selin'e huysuz bakışlar attım. Ama onun bana attığı korkutucu bakışları görünce elimi uzattım ve beni kaldırmasına izin verdim."Ne yapacağız? " diye sordum isteksizce. Dudaklarında sinsi bir gülüş ve gözlerindeki haylaz parıltılarla "Senin hafızasını getirmeye çalışacağız. " dedi coşkulu bir sesle.

Benim korktuğum da buydu işte!

----------

Selin'in tavsiyesinden sonra herkes heveslenmişti. Ta ki önümüze bir engel çıkana kadar.Kimse benim buraya gelince ne yaptığımı bilmiyordu. Kutay hariç. O da eğer yalnız kalırsak beni her zaman gittiğimiz bir yere götüreceğini söylemişti. Diğerleri de bunu kabul etmemişti.Alkan sonunda dayanamamış olacak ki; "Oğlum, ne naz yaptın be! Biz de gelelim işte. Ne olacak?"

Kutay cevap vermemeyi tercih ederek uygulamalı bir biçimde cevabını göstermişti. Beni elimden tuttu ve dış kapıya doğru götürerek -hatta sürükleyerek- içeriye doğru seslendi."Bizi beklemeyin. Bu gece gelemeyebiliriz."