Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#35
Hastalık izni almıştım.
İşimi seviyordum, ama aşık denemezdim. Köpek gibi çalışmıştım. Günümü gün etmiş, kendime vakit ayırmamıştım. Ama hayır, istediğim böüm hiçbir zaman bu olmamıştı. Belki ilk bana söylendiğinde Mimar olma hayali gözüme bir anlığına cazip gözükse bile, bu durum "Başka bir şey düşünemezsin, Mimar olacaksın!" durumuna evrildiğinde cazipliği gözümde yok olmuştu.
Baski yapıldığından kaynaklı içime kapandığım bile olmuştu. Öğretmenler sorunca söylemeye çekinir oluştum. Bu benim istediğim bölüm bile olmamıştı. Her şeyime karar veren başkaları olmuş, bende biraz boyun eğmiştim.
Yeni başlamıştım. Başarılı bir öğrenciydim. Profesörümün referansıyla bir iş bulmam zor olmamıştı. Çok değil birkaç ay olmuştu sadece, ve şimiden yaşadığım kaza sonucu işten izin almam gerekmişti. Çalıştığım kurumda güler yüzlü ve anlayışlı insanlar olduğundan şanslıydım.
Deniz ve Uraz'ı dün yollamıştım. Uraz zaten gitmeye meyili olduğundan ben daha demeden gitmişti ama Deniz gitmemek için bayağı bir takla atmıştı. Haklıydı. Tam tersi durum yaşanıyor olsa bende onu bırakmamak için bayağı bir uğraşırdım. Ama açıkçası yalnız kalmak istemiştim.
Durumum ağır falan değildi. Birkaç yerimde sıyrık, göğüsümde bir ağrı, kaşımda bir çizik vardı. Allah'tan nerdeyse hiçbir zarar görmeden kurtulmuştum. Ben kazanın yaşanışını pek hatıramıyordum. Alkolden mi yoksa artan adrenalinimden mi bilmiyorum ama aklımdan silinmiş gibiydi. Fakat ben ve onun durumuna baktığımda çokta büyük bir kaza olduğunu düşünmüyordum. Aynısı pert olan arabalarımız için geçerli değildi tabi..
Annem aramıştı. Uraz ve Deniz huyumu bildiğinden kimseye söylememişti. Bu yüzden bilmiyordu. Ama hissetmişti sanki. O içinde, onun bile bilmediği bir yerde olan annelik duygusu arada kabarıyordu. Anneler dedikleri gibi hissediyordu..
İyi olup olmadığımı birkaç kez sormuştu hatta. Yalan söylemedim, iyiydim. Ama ona kaza yaptığımı da söylemedim. Yaşanıp biten bir şeydi. Bilmesine pek gerek yoktu. Neticeye bakıldığında ben iyiydim ve arabamın hasarını da bir şekilde karşılayacaktım. Tazminatla veya kendi çabamla.
Davanın tazminatla sonuçlanıp sonuçlanmamasını pek takmıyordum açıkçası. Benim hatalı olduğum bir konu vardı; Sarhoşluğum. Ama yol benim hakkımdı, sarhoş olabilirdim ama aptal değildim. O yol hakkı bendeydi. Işık yeşil yanıyordu. Ve bana çarpan oydu. Ben kendi hatamı kabullenirken, birde onun hatasını kendime yükleyemezdim. Benim sarhoşluğum hatamsa, onun sarhoşluğu ve bana çarpmasıydı, benim bana çarpmasında hiçbir hata payım yoktu. Onun hatasının yarısının yükünü de almaya hiç niyetim yoktu.
