Zoraki Evlilik 2 | Arda Güler

Bazı İlkler

"İzi kalır, izi kalır yapma!izi kalır"

Açılan kapıyı fark etmeyecek kadar kendinde değildi, kanadığından emin olduğu boynunu ısrarla çizmeye devam ediyordu.

Bilinçsizce intihar ediyordu.

Arda bu kızı kesinlikle bu halde görmeyi beklemiyordu. Nasıl bekleyebilirdi ki? Kız etrafına gülücükler saçıyordu, güneş gibiydi, sebepsiz mutluydu.

Hızla kızın yanına çöktü Arda, ölsede olurdu ama şimdi sorusuyla, davasıyla, Mahkemesi'ne uğraşamazdı hiç.

Kızın boğazını kanatan iki elinide çekti ve tuttu ellerini. Boynundaki kanı, gözlerindeki yaşı görünce bir tuhaf olmuştu.

Bu kıza ne olmuştu böyle?

Yarım saat öncesinde gülmüyor muydu bu kız?

Kafası karışıyordu Ardanın, ama hayır karışmamalıydı, bir şeyleri sorgulamak yerine kıza bir şeyler yapmalıydı.

Ne yapacağınıda bilmiyordu ki? Kriz mi geçiriyordu emin değildi, ne yapılırdı ki böyle durumlarda. Kız bu haldeyken de Google'ı açıp araştıracak hali yoktu ya?

Ne iyi gelirdi onuda bilmiyordu?

Kendi krize girdiğinde mazoşizm hapı kullanıyordu lakin deniz şuan bunun çok daha ötesindeki bir bireydi. Bir yandan da düşünüyordu.

Bu kız ne yaşamıştı? Ya da neler mi demeliydi?

Ne yaşamıştı da bu hale gelmişti?

Biliyordu, düşünmenin sırası değildi bir şeyler yapmalıydı. Fakat o hala denizin ellerini sıkı sıkı tutuyordu. Deniz elini Ardanın ellerinden kurtardığında, Arda hızla, sertçe ve daha sıkı tutmuştu ellerini. Öyle bir tutuyordu ki hiç bırakmayacak hissi veriyordu insana.

Deniz ellerine uygulanan baskı ile nabzı atmayan birinin hayata dönmesi gibi kendine gelmişti. Etrafına bir baktığında ona çok yakın bir mesafede ellerini tutan ve ona tuhaf bakışlar atan Ardayı gördü.

Denizin elleri hiç tutulmamıştı...

Daha sonra ellerinde bir şey farketti, tırnaklarının üstü kırmızıya boyanmıştı. O oje sürmezdi ki?

Daha sonrasında boynundan akan soğuk sıvıyı hissettiğinde krize girdiğini çoktan anlamıştı. Yine zarar vermişti kendine. Bugünüde birinin sayesinde yaşayarak sonlandıracaktı, ölmüş olarak değil. Gerçi ölülerden tek farkı nefes alıyor oluşu değil miydi?

Bu onu utandırıyordu, Ardanın yanında böyle olmayı diyemezdi, belki başka...

Ama o an bir ihtiyaç hissetti. Sarılmak. Buna ihtiyacı vardı, en azından bir kaç saniyeliğine. Karşılığını alamasada olurdu.

Tereddüt dahi etmeden bir uçurumdan bedenini salmışçasına özgürce sarıldı Arda'ya.

Saatlerdir neyin iyi geleceğini düşünen, Arda bunu hiç akıl edememişti.

Oysaki Denizin Tek İhtiyacı Saniyeler Sürmüş olsa bile sarılmaktı.

Çünkü deniz hiç sarılmamıştı...

Çünkü denize hiç sarılmamışlardı...

Çareyi uzaklarda aramaya ne hacet?
Sarılsak yeter, sarılsak geçer...

~~~~

Tesisteki masalardan birine oturmuş, bana kuşkuyla bakan adama sorular soruyordum. Bundan rahatsız olduğu aşikardı.

"Yanlış anlama,öylesine soruyorum.Neden yardım ettin? "

"Geberme diye yardım ettim."

Bune aq ya? Neden bu kadar kaba olmak zorunda?

"Ne kadar da açık sözlüsün sen öyle."

"İşine gelmiyorsa, defolup gitmek gibi kalıcı bir seçeneğin var."

"Sende siktirip gidebilirsin!"

Tamam, bana tuhaf gözlerle bakıyordu. Bunu benden beklemiyormuşçasınaydı gözlerindeki ifade. Dışardan çok mu mala benziyorum?

Sahte bir gülümseme kondurdu yüzüne.

"Ne kadar da hanım hanımcık bir kızcağızsın sen böyle?"

Sonra yüzündeki sahte olduğunu bildiğim gülümsemesinide söndürdü ve ciddice yüzüme baktı.

"Öyle kurtardık falan eyvallahta, sen yinede öyle çok şey yapma."

"Ney yapmayım?"

"Elinin körünü yapma! Ne yapmayacan?! Konuşmayacaksın işte benimle."

"İyi be! Konuşmam. Sen bataklık canavarı gibi yalnız başına tepin!"

"Deli karı."

Diyip, oturduğu sandalyesinden kalktı ve bana gidişini seyrettirdi. Yanında belli etmemiştim ama çok garip hissediyordum. 19 yıllık hayatımda ilk kez sarılma duygusunu yaşamıştım ve ilk sarılmam onaydı.

Hayatta bazı ilkler vardır, unutulmayacak ilkler.... Arda benim ilkiydi, ilk sarıldığım.

İnkar edemem, fazlasıyla harika bir histi. Sıcacık, güvenli bir yuva gibiydi. İnsana yalnız değilmişsin hissiyatı veriyordu.

Oysaki ben yalnızdım,en azından ömrüm boyunca... 19 yıllık bir yalnızlık...