Kapı çalmıştı,Kenan'ın geleceği aklımın ucundan bile geçmemişti unutmuştum, hemen kapıya doğru yöneldim kapıyı açmamla elinde büyük bir gül buketi tutan Kenanla karşılaştım.
Bu bizim otelin numarasını nereden biliyordu?
Tabii,abim söylemiştir.
"Hoşgeldin,arda telefonla konuşuyor birazdan gelir." dedim ve tam arkamı dönüp gidecekken elimi tuttu ve geri çekti.
"Bekle."
"Bunlar sana." dedi çiçekleri uzatarak.
Şaşkınlıkla ona baktım.
"Teşekkür ederim,gerçekten."
Derken arkadan adım sesleri duymamla ve kenanın yüz ifadesinin değiştiğini görünce abimin geldiğini anlamıştım.
"Ooo?" dedi arda yanımıza doğru yürüyerek.
"Adaya çiçek aldım,barışmak için." dedi Kenan bana doğru bakışlarını çevirerek.
Arda kenan'a hak vererek dinledi ve kafasını olumlu anlamda salladı.
"Anladım abi,ada bence daha fazla uzatmaya gerek yok.Aradan yıllar geçmiş bence küs kalmanız için bir sebep yok." dedi arda.
"Ben de üstünü değiştirip geliyorum abi." diye ekledi,ardından arda yukarıya çıktı.
Bıkkın bir nefes verdim ve kenana baktım,hala uzatmakta olduğu çiçekleri yavaşça elime aldım ve kokladım.Gülümsememe engel olamamıştım çünkü en sevdiklerimden almıştı,demek hala unutmamıştı veya öylesine güzel diye almış da olabilir.
"Sevdiğinden." dedi çiçeklere bir daha bakarak.
Demesiyle şaşırdım,unutmamıştı cidden.
"Ada,ben o günleri geride bırakmak istiyorum." dedi ciddiyetle.
Biraz durdum daha sonrasında hafifçe gülümseyerek cevap verdim.
