Tale of Fears

7

Brothel

“La Divertida y Seducidir” ganyan ang nabasa kong karatula sa labas ng isang gusali. Isang gusali na kung saan ang isang buwan mong sahod ay hindi sapat para bayaran ang serbisyo nila.

Nakatayo ako ngayon sa harap ng isang gusali na may dalawang palapag. Isang makamundong gusali kung saan mailabas mo ang init nang iyong katawan at pagnanasa. Tama ka sa iyong naisip, eto ay isang bahay-aliwan. Bakit ako narito ay sapagkat gusto kong matikman ang isang babaeng nagngangalang Salomi. Isang beses ko lang siyang nakita noong lumabas siya mula rito para ihatid ang isang kustyomir palabas ng gusaling ito.

Maitim ang kanyang buhok na hanggang kili-kili at nakasuot ng pulang damit na hanggang taas lamang ng tuhod niya at onting angat lang nito ay bubungad na agad ang perlas ng sinilangan. Nakalingkis pa ang braso niya sa lalaking medyo nasa kwarenta años na ang edad at nakasuot ng tuksedo at pants na naternohan ng itim na sapatos. Mukhang mayaman..

Ganyan ba ang mga tipo mo, Salomi?

Bago ka bumalik sa loob ng gusali ay hinaplos mo ako ng tingin mula paa at dahan-dahan sa aking gitna hanggang ulo. Simula non, ay ikaw na lang ang tanging hiling ko sa tuwina. Pinagnasaan ko ang engkwentro nating iyon. Sa tuwing nilalaro ko ang aking ari ay ikaw lagi iniisip ko at tatlong beses akong nilalabasan sa sarap mo.

“Ahh.. ang sarap mo Salomi”

Determinado akong mapasakin ka kahit sa isang araw lang, Salomi. Kung kaya't naghanap ako ng tatlong trabaho para makaipon. Nagtanong ako sa mga kakilala ko sa trabaho na may alam sa bahay-aliwan na pinagtatrabahuhan mo at tumataginting bente mil ang isang gabi sa La Divertida y Seducidir. Hindi ako nawalan ng pag-asa bagkus ay sinipagan ko pa sa tatlong trabaho ko.

Sa umaga, nagtatrabaho ako bilang fastfood crew sa isang sikat na restawran. Sa hapon hanggang gabi ay isa akong call center agent. Sa madaling araw hanggang alas sais, tagabantay sa 7-11. Maayos na pag gamit ng aking oras ang naging susi para makamit ko ang aking inaasam na pera- singkwenta mil. Siguro, ay iniisip ninyo na nababaliw na ako.

Sino ba namang hindi? Hindi pangkaraniwan ang ganda ni Salomi. Ang awra niya ay nagsusumigaw na karapat-dapat siyang tratuhin na higit pa sa mga prinsesa't reyna. Kung kaya, nag ipon ako ng pera sa anim na buwan. Tama, anim. Tiniis ko ang gutom, puyat at pagnanasa. Suntok sa buwan ang aking ginawa pero masaya na akong mahagkan siya sa isang gabi.

Sinakripisyo ko ang pagpapadala sa aking pamilya sa probinsya para maangkin ka, Salomi. Naiisip ko na ang mga gusto kong gawin sa'yo. Bibirahin kita na parang wala nang bukas at sasampalin ko ang matambok mong upuan habang minamasahe ang malambot mong hinaharap. Kakalikutin ko ang iyong bahay-bata at sasakupin ang iyong mga labi nang aking ari. Susulitin ko ang bawat oras na makakasama kita, Salomi.

Ngunit, hindi ko pa naaabot ang nais kong pera ay namatay ang aking kapatid na si Bona. Mabuti akong kapatid. Oo, ako nagpapaaral sa mga kapatid ko. Lagi silang salat sa mga bagay na gusto nilang bilhin. Pero uunahin ko pa ba sila? Eh, punyeta noong nahimatay ako kakatrabaho may nag alaga ba sa akin? Inisip ba nila ang aking kalagayan? Hindi na ako tulad ng dati, Salomi. Dahil sayo, natuto akong unahin ang sarili ko. Pagbibigyan ko ang sarili ko, kasi ni minsan hindi ko magawa iyon.

Ultimo mga suot panloob ko ay pinagtitiisan ko kahit butas-butas na. Tsaka, hindi ko naman kasalanan kung namatay si Bona dahil sa panggagahasa ng kanyang nobyo. Yan! Yan ang napapala ng mga walang kwentang babae na walang iniisip kundi makasubo ang kanilang kuryosidad. Malandi ka, Bona. Isa kang hitad!

“Hindi ako magpapadala riyan, Ma. Sa tingin ko naman ay wala akong responsibilidad kay Bona.” saad ko habang kausap ang aking inay sa telepono.

“Pero nak—”