နင္ရယ္ဖို႔ေရးတဲ့ကဗ်ာ
ကမၻာေျမျပင္ေပၚက
အသံတိတ္ငိုေနသူတစ္ေယာက္ကို
ဖြဲဖြဲေလး႐ြာေနတဲ့မိုးစက္ေတြနဲ႕အတူ
ေကာင္းကင္ႀကီးက
က႐ုနာမ်က္ဝန္းနဲ႕လွမ္းငုံ႕ၾကည့္တယ္
ေနရစ္ခဲ့ရသူဘဝ
ခါးလြန္းတယ္ေအာ္ေနလဲ
ရင္နာရ႐ုံကလြဲၿပီးတစ္ျခားမရွိ
အေမွာင္ဖုံးတဲ့ညေတြအတြက္
ၾကယ္တစ္စင္းကိုလိုက္ရွာရင္း
အလြမ္းသီခ်င္းဆိုညည္းမ်က္ရည္ဝဲမိခဲ့
အျပစ္မျမင္ရက္ဘူး
နင္ေရးခဲ့တဲ့ဇာတ္
ငါတစ္ေယာက္ထဲပင္တိုင္စံက႐ုံ
ဟိုးအေဝးပုံရိပ္ေတြဆီက
အတိတ္ရဲ႕မီးခိုးနံ႕သဲ့သဲ့ရျပန္ေပါ့
တကယ္ဆို
ေဝးကြာျခင္းမွာ
လက္ျပက်န္ရစ္သူနဲ႕
ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသူ
ညီတူညီမွ်ပဲမဟုတ္လား
ဘဝရဲ႕မညီမွ်ျခင္းေတြထဲက
ငါတို႔ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့အပိုင္းတစ္ခုကိုဆြဲထုတ္
ႀကိဳးၾကာငွက္႐ုပ္ေလးေတြေခါက္ၿပီးသိမ္းထားမယ္
သတိတရွိတဲ့အခါနင္ရယ္ေမာဖို႔
