cold winter

6

Dışarı çıkalı 15 dakika civarı olmuştu fakat hala gideceğimiz yere varamamıştık. İçerisi oldukça sakindi. O yola odaklanmıştı, ben cam tarafındaki kolumu kapıya yaslamış, elimle de çeneme destek vermiş camı izliyordum. "Ne kadar kaldı?" dedim bıkkınlıkla. "Çabuk sıkıldın sanki?" dedi ve güldü. "15 dakikadan fazla oldu hala yoldayız." dedim. "Evet ama fark ettiysen daha şehre gelmedik bile." dedi. "Evin niye ormanın ortasında ki. Hem hiç güven vermiyor." dedim mızmızlanarak. "Asıl güven verdiği için ormanın ortasında. Kolay bulamazlar evin yolunu. O kapıya gelen kurye bile beni kaç defa aradı konum tarifi için." dedi. Tek kaşımı havaya kaldırdım ve ona döndüm. "Neden bu kadar tedbirlisin?" diye sordum. "Farkındaysan mafyayım ve haliyle bir sürü düşmanım var. Düşmanı geç normal insanlar bile sırf para uğruna saldırabilir. Bu yüzden ıssız bir yer daha mantıklı ev seçimi için." dedi ve bana bakıp güldü, adından tekrar dikkatini yola verdi.

Haklıydı, her boku düşünüp bunu düşünememiştim. Tekrar çenemi elime yasladım. "Şarkı açmamı ister misin?" dedi. "Olur." dedim. Hala yola bakarken radyoya uzandı. Bir kaç kanal geçtikten sonra birinde durdu. Jazz ve yine sakin bir müzik çalıyordu. "Daha haraketli bir şeyler açar mısın?" dedim. "Neden Jazz sevmez misin? Ben bayılırım." dedi. "Jazz müziğe lafım yok fakat ortam yeteri kadar sakin. Pop falan aç." dedim. "İyi, peki." dedi ve göz devirip başka bir şeyler açtı. "Hey bu şarkıyı biliyorum, sesi yükseltsene!" dedim heyecanla. Gülümsedi ve yükseltti. Hemen şarkıya eşlik etmeye başladım. Benim eğlendiğimi görünce oda eğleniyordu.

Bu şekilde geçen dakikaların ardından sonunda şehre gelmiştik. Bir otoparkın içerisine girdik ve park ettikten sonra aracı durdurdu. Ben bir heyecanla kapıyı açacaktım ki, kapı açılmadı. Ne olduğunu anlamak için ona döndüm. "Neden araba kilitli?" dedim endişeli bir şekilde. Şu an her senaryo geçiyordu aklımdan. Keşke güvenmeseydim ona bu kadar dedim içimden, o derece. "Sakin ol. Güvenlikler gecikti. Onları bekleyip çıkacağız. Bıçaklanmak istemeyiz." dedi ve göz kırptı.

Benim gerginliğimi görünce sakin olmamı söyleyen bir bakış attı. "Sana zarar vereceğimi sakın aklından bile geçirme." dedi. Bu lafı beni hala rahatlatmamıştı. "En azından düşüncelerimi rahat bırak. Emin ol buradan bakınca hiç güven vermiyorsun." dedim ve kollarımı göğsümde birleştirdim. Sıkıntılı bir nefes verdi. "En azından biraz güvenmeyi dene. Daha ne yapabilirim bana güvenmen için? Ne yapmam gerekiyor? Ben cidden bilmiyorum, nasıl davranılır, nasıl hitap edilir, neler yapılır? Bana yardım etmen lazım Jungkook." dedi ve anlam yüklü olan gözlerle baktı.

İçime bir şey oturmuştu. Bok gibi bir durumun içindeydim. Benden istediği şey ona güvenmemdi fakat nasıl güvenebilirdim? Beni kendi ihtiyacı için borçlarımdan vurarak kaçırmış ve eve hapsetmişti. Belki dışarı çıkaracaktı arada fakat kendimi evcil hayvanı gibi hissediyordum. Özgür iradem vardı ama sınırlıydı. O karar veriyordu, o giydiriyor, o besliyordu. Ve ben hayır diyemiyordum çünkü bu yaptıklarına muhtaçtım. Ne kadar acınası.

"Susma Jungkook." dedi ve elini omzuma koydu. Omzumdaki ele baktım ve hafifçe geri silkeledim. "Ne dememi istiyorsun benden? Beni kaçırdın farkındasın değil mi? Ve bir ay sonra istesem de istemesem de altına geçeceğim. Benden rahat olmamı bekleyemezsin." dedim. Omzumdan düşen eliyle burun kemerini sıktı ve iç geçirdi. "Durumun farkındayım. Bu yüzden sana bir ay verdim ki bana alış, güven, iyi biri olduğumu bil. En azından sana karşı." dedi. "Neden bana karşı? Niye ben Taehyung? Onca borçlu varken neden ben?" dedim ve karşılık veremedi. "Tanrım, beni oyuncak olarak görüyorsun ve benim sana bu durumda güvenmemi istiyorsun." dedim sinirle.

Bu dediklerim onun gerçeğiydi ve gerçeklerini istemiyordu. Peki ben neden onun istemediği gerçeklere alışmak zorundaydım? Bu ufak tartışmadan sonra sessiz geçen birkaç dakika sonunda güvenlikler gelmiş ve arabadan inmiştik.