Ενοχές 

Προτιμώ

Ο Νίκος κοίταξε το ρολόι του για τρίτη φορά μέσα σε πέντε λεπτά. Η ώρα πλησίαζε τις εννέα και η εξέταση άρχιζε σε λιγότερο από μία ώρα. Στεκόταν μπροστά από την πόρτα του διαμερίσματος, κρατώντας στην αγκαλιά του το μωρό του ξαδέρφου του, του Πέτρου. Το μωρό ήταν ήσυχο, κάτι που έκανε τον Νίκο να ανησυχεί ακόμα περισσότερο. Συνήθως έκλαιγε ασταμάτητα, αλλά τώρα κοιτούσε με περιέργεια τον κόσμο γύρω του.

«Να πάρει...» μουρμούρισε ο Νίκος, καθώς έψαχνε τον αριθμό της πόρτας στο κινητό του. Ο Πέτρος του είχε στείλει ένα μήνυμα με τις οδηγίες για το πού έμενε η Μαρία, η νονά του μωρού. Αλλά το μήνυμα ήταν ασαφές και ο Νίκος, σε συνδυασμό με το άγχος της εξεταστικής, δεν μπορούσε να θυμηθεί ακριβώς την περιγραφή που του είχε δώσει ο ξάδερφός του τηλεφωνικά.

Βρήκε το μήνυμα. «Νίκο, η Μαρία μένει στην οδό Λεύκης, αριθμός 23. Είναι το τρίτο διαμέρισμα στον δεύτερο όροφο, δεξιά.» Ο Νίκος κοίταξε την ταμπέλα της οδού. Ήταν σωστή. Ανέβηκε τα σκαλιά μέχρι τον δεύτερο όροφο και χτύπησε την τρίτη πόρτα δεξιά.

Μια γυναίκα με μεσαίου μήκους μαλλιά και απαλό χαμόγελο άνοιξε την πόρτα. Ο Νίκος ένιωσε μια ανακούφιση. «Γεια σας, είμαι ο Νίκος, ο ξάδερφος του Πέτρου. Μπορείτε να κρατήσετε το μωρό για λίγες ώρες; Πρέπει να πάω στη σχολή για μια εξέταση.»

Η γυναίκα τον κοίταξε έκπληκτη για ένα δευτερόλεπτο, αλλά έπειτα χαμογέλασε πλατιά. «Φυσικά, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ελάτε μέσα.»

Ο Νίκος πέρασε το μωρό στη γυναίκα και βγήκε βιαστικά από το διαμέρισμα. Καθώς κατέβαινε τα σκαλιά, μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του: θα ήταν καλή ιδέα να έχει το τηλέφωνο της νονάς, σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι. Σταμάτησε απότομα και γύρισε πίσω. Χτύπησε ξανά την πόρτα.

Η γυναίκα άνοιξε, αυτή τη φορά με το μωρό στην αγκαλιά της. «Ξέχασα να ζητήσω τον αριθμό σας, σε περίπτωση που χρειαστεί να επικοινωνήσουμε», είπε ο Νίκος.

«Φυσικά», είπε η γυναίκα, γράφοντας έναν αριθμό σε ένα κομμάτι χαρτί. «Ορίστε. Μην ανησυχείτε, θα το προσέχω σα να ήταν δικό μου.»

Ο Νίκος πήρε το χαρτί και έφυγε γρήγορα για τη σχολή του. Αργότερα, μετά την εξέταση, γύρισε στο διαμέρισμα με το στομάχι του δεμένο κόμπο. Χτύπησε την πόρτα, αλλά κανείς δεν άνοιξε. Χτύπησε ξανά, πιο δυνατά αυτή τη φορά. Τίποτα.

Αγχωμένος, έβγαλε το κινητό του και πληκτρολόγησε τον αριθμό που του είχε δώσει η γυναίκα. Το τηλέφωνο κουδούνισε, αλλά κανείς δεν απάντησε. Ο Νίκος ένιωσε τον τρόμο να τον κατακλύζει. Η γυναίκα που είχε πάρει το μωρό δεν ήταν η Μαρία. Η πόρτα άνοιξε ελαφρά και ο Νίκος την έσπρωξε. Το διαμέρισμα ήταν άδειο. Το μωρό είχε εξαφανιστεί.

Ο Νίκος αισθάνθηκε τον πανικό να τον πνίγει. Πώς θα εξηγούσε αυτό που συνέβη στον Πέτρο; Πώς θα έβρισκε το μωρό; Η μόνη σκέψη που του πέρασε από το μυαλό ήταν να αρχίσει να ρωτάει τους γείτονες για τη γυναίκα που είχε πάρει το μωρό. Αλλά μέσα του ήξερε ότι η υπόθεση αυτή θα ήταν πολύ πιο περίπλοκη απ' ό,τι φανταζόταν.