Calum Hood imagine(GREEK)

Part 1

Ε(συ):Άντε ρε Μαϊκι!Θα αργήσουμε την πρώτη μέρα στο σχολείο; 

Μ(αϊκλ):Έρχομαι...μα...που είναι οι πατερίτσες σου; 

Ε:Επάνω αλλά...γιατί ρωτάς;

Μ:Πάω να τις φέρω.Ο γιατρός είπε ότι δεν μπορείς,ακόμα τουλάχιστον,να περπατάς για πολλή ώρα χωρίς τις πατερίτσες σου.(Είπε και γύρισε για να πάει στο δωμάτιό σου,αλλά εσύ τον σταμάτησες)

Ε:Θα είμαι μια χαρά!(Είπες με θυμωμένη,αλλά και ταυτόχρονα γλυκιά φωνή).Μα...Που είναι τα παιδιά;(δεν πρόλαβες να τελειώσεις την πρότασή σου όταν ένιωσες δυο χέρια να σε αγκαλιάζουν από πίσω και τρεις ταυτόχρονες φωνές να λένε: Να'μαστε και εμείς. Γύρισες και είδες τον Καλουμ. Τον αγκάλιασες όσο πιο τρυφερά και όσο πιο σφιχτά μπορούσες, γιατί χωρίς αυτόν και τα παιδιά δεν θα στεκόσουν σήμερα στα πόδια σου). 

Κ(αλουμ):Είμαι πολύ περήφανος για'σένα.(Τον κοίταξες στα ωραία,μεγάλα μάτια του, του χάρισες το πιο γλυκό χαμόγελο που μπορούσες, γύρισες και κατευθύνθηκες προς τον Λουκ,ο οποίος σε αγκάλιασε και παραλίγο να σε σκάσεις,αλλά δεν σε ένοιαζε. Τελευταίος έμεινε ο Άστον,ο οποίος αφού σε αγκάλιασε και αυτός με την σειρά του:)

Α(στον):Είσαι έτοιμη μικρή;Δεν είναι και λίγο όλο αυτό που πέρασες. 

Ε:Ναι.Ύστερα από πολύ καιρό,νιώθω έτοιμη.(Σε κοίταξαν όλοι και σου χαμογέλασαν). Ε:Αλλά...εσύ τι κάνεις εδώ;(Ρώτησες τον Άστον) 

Α:Συμπαράσταση και εμψύχωση(Είπε και σήκωσε και τους δυο αντίχειρες χαμογελώντας κάνοντάς σε να γελάσεις). 

Μ:Πάμε;

Γνέψατε όλοι καταφατικά και βγήκατε από το σπίτι σας κλείνοντας πίσω σας την πόρτα. Εσύ,ο Καλουμ και ο Λουκ προχωρούσατε μπροστά,ενώ λίγο πιο πίσω ήταν ο Μαϊκλ και ο Άστον. Φτάσατε πολύ γρήγορα. Χαιρετήσατε τον Άστον και μπήκατε από την κεντρική πόρτα του σχολείου. Λίγο πριν το ατύχημα η μοναδική σου φίλη, η Έμιλυ μετακόμισε και τώρα δεν είχες καμία φίλη. Μόνο τα αγόρια και τον αδερφό σου. Καθίσατε σε ένα παγκάκι και άρχισαν τα παιδιά να μιλάνε, ενώ εσύ δεν έβγαλες άχνα όλη την ώρα. Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι. Ο Διευθυντής σας καλωσόρισε για δεύτερη χρονιά στο Λύκειο. Εσύ και ο Λουκ ήσασταν στο ίδιο τμήμα, ο Καλουμ στο διπλανό και ο Μαϊκλ στην τρίτη πια τάξη. Μπήκατε μέσα και καθίσατε στο ίδιο θρανίο με τον Λουκ. Τότε μπήκε μέσα η Μάντυ. Η πιο σπαστική κοπέλα του σχολείου...του κόσμου μην σας πω. Ήρθε πάνω από το θρανίο σας. 

Μα(ντυ):Γεια σου γλυκούλη. 

Ο Λουκ την κοίταξε και απάντησε: 

Λ:Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο. 

Εσύ άρχισες να γελάς πνιχτά. Σε κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα. 

Μ:Βρε,βρε! Τι έχουμε εδώ; Η μικρή ανάπηρη. Νόμιζα ότι δεν θα σε ξανά έβλεπα. 

Ο Λουκ σηκώθηκε, αλλά τον πρόλαβες: 

Ε:Πρώτον έχουμε την ίδια ηλικία. Δεύτερον απο'τι βλέπεις, όχι μόνο δεν είμαι ανάπηρη, αλλά στέκομαι στα πόδια μου χάρις τον "γλυκούλη" από εδώ και τους φίλους του που πίστεψαν σ'εμένα.Και τρίτον θα με βλέπεις κάθε μέρα, γι'αυτό κοίταξε να το χωνέψεις. 

Όση ώρα εσύ τα έλεγες αυτά ο Λουκ και όλη η υπόλοιπη τάξη είχε καθίσει, γιατί είχε μπει μέσα η κυρία Τζόουνς, η αγαπημένη σου καθηγήτρια, που δίδασκε το αγαπημένο σου μάθημα. Σας πλησίασε αφού άκουσε όλη την συζήτηση

Κ(υρια)Τ(ζοουνς):Μαντυ. Ζήτησε αμέσως συγγνώμη από την συμμαθήτριά σου και πήγαινε να καθίσεις στο θρανίο σου. 

Μα: Μα κυρία... 

ΚΤ: Δεν έχει μα. Είπα κάτι. 

Μα: Συγ...συγ...συγγνώμη. 

ΚΤ: Πολύ ωραία. 

Η Μαντυ γύρισε και σε κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα στυλ"δεν τελείωσε τίποτα" και κάθισε στο θρανίο της.Η κ.Τζόουνς σε κοίταξε με ένα τρυφερό βλέμμα και σου έκλεισε το μάτι ψιθυρίζοντας<Μπράβο>.Εσύ χαμογέλασες και κάθισες.