Kendim olmaya çalışıyorum...Takmasanızda olur öylesine bir kaç fotoğraf ve kendimi yazıya döktüğüm anlarda burda olacağım^^
#Kitap alıntıları ve şiirler
^Ruhumun derinlikleri^
🥇 #dead
🥇#poet
🥇#poetry
Bilinmezlik zihnim ve kalbime yuva yapmış. Birini ya da bir şeyleri özleyip, sevip, onun için acı çekip kederleniyor bazense tam aksine mutlu oluyorum.. Tam anlamıyla ne zaman mutlu olduğumu bile unutmuşken üstelik.
Bazen sadece insan ilişkilerimi düşünüyorum. Birini özlediğimi fark ediyorum ama onu neden özlüyorum ki? Buna hakkım var mı? Yüzünü duymadım, sesini işitmedim belki de hiç konuşmadık ama hayalimde varsaydım... Yavaş yavaş deliriyor muyum ki bunları düşünüyorum.. Bugünlerde pek konuşmuşluğumuz olmayan ama varlığıyla bile beni iyi hissettiren insanlar, peki ya hergün konuştuğum ve aynı şekilde bana iyigelebilenler? Benim hakkımda gerçek ve dürüst düşqnceleri nelerdir acaba? İyi biri miyim, yapmacık mıyım, ikiyüzlüyümdür belki de. Belki de hepsi için farklı bir persona oluşturmuşumdur. Bu onları kandırmaktır değil mi? Yaranmaya çalıştığım, beni sevsinler diye uğraştığım için olmuştur.. Artık o kadar yoruldum ki ruhum bile bedenime ağırlık ediyor ve kendime karşı olan nefretimi yine kendime kusuyorum. Artık mutlu olduğumda yanımda olanlar, "herkes" gibi üzgün olduğumu görünce benden uzaklaşıyor, ki haklılar. Gerçek bir dost iyi ve kötü de hep yanında olmalıdır değil mi? Böyle dostlara sahip olduğumu düşünsemde onlar da böyle düşünüyor mu? Sadece işe yaramaz biriyim çünkü onlara yardım bile edemiyorum, tavsiye veremiyorum, sadece kalıyorum... Belki de dostluk/arkadaşlık gibi kavramları kafamda fazla büyütüyorum.. Ben sırf kendime acıdığım ve yanlızlıkta kaybolmayayım diye kurmaya başlamamış mıydım bu arkadaşlıkları? Babamın da dediği gibi ; " Herkes bir gün bizi terk eder ve kendimizle baş başa kalırız. Bir kişiye bile güvenmememiz gerekir. " O kadar doğrudur ki bu asla unutamıyorum ve hep zihnimde dönüyor bu sözler lakin insanlara fazla kolay bağlandığım için kopması da zor oluyor ve yine üzülen ben oluyorum. Aslında bazılarından soğumam kolay olur çünkü bana yaptıklarını geçte olsa görürüm. Peki ya göremediklerim ne olacak? Bütün bu ilişkiler ve.s hepsi birer dersten ibaret ve ben bi derslerden, sınavlardan bile geçtiğime emin değilim. Pekala bana yeni şeyler öğretiyor ve buna minnettarım lakin ben sadece yaşamak ve varolmak için buradaymış, bir amacım yokmuş gibi hissediyorum. Yine aklımda o ses ; " Hayatını doyunca yaşa kızım. Bu hayatın kötü olduğu kadar iyi tarafları da var ve bunu biliyorsun. O iyi tarafları görmeyi başarabilmek senin elinde ve bunu yapman gerek. " Pekala, iyi tarafları var, evet. Ama ben o iyi tarafları görmeyi başaramazsam ne olur? Hadi başardım diyelim, hayatımdan zevk alıyorum ve mutluyum.... Bunlar da bir gün her şey gibi bitmeyecek mi?
_16th of July 2024_
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
