¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤《☆♡》¤¤¤¤¤¤¤¤Anılar, zihnime hançer misali saplanırken hatırlamamak için elimden geleni yapıyordum oysaki.
İlk kez hatırladığım iyi anıları unutmak istedim, onlardan nefret ettim.
Çünkü artık hepsi değersizdi.
Silik ama çokta net olarak gördüğüm,
Bir zamanlar benliğimi bulduğum ancak şu günlerde hiç kimseye gösteremediğim o neşeli tarafıma sahipti..
Ben böyle olmak istememiştim
Artık duygularımı bile yansıtamıyordum ya da belki de öyle sanıyordum sadece.
Çok ama çok üzüldüğümde saatlerce ağlardım, içim rahatlardı ve sonra unutur gibi olurdum en azından. Ancak artık ağlamayı bile güçlükle becerebiliyor oluverdim. Hüznüm yüzümden okunuyormuş oysaki.
Beni iyi tanıyanlar söyledi bunu, ne gülünçtür ki bur zamanlar onlar bile anlamıyordu.
Şimdi, ne değişti?
Yavaşça ruhumun çökmesi mi korkunç geldi de insanlar dile yansıtır oldu düşüncelerini..
Ya da belki de kendiliğinden düzelmemi beklemiştiler, neden olmasın?
Bazen zarar veren kendileriydi lakin kırıldığımda bile anlamıyordı, şimdi anlıyorlar mı o bile şüpheli.
Dün ağladığıma sevinir olmuştum. Çünkü yarım saat oısa bile aralıksız ağlamıştım, eskisine dönmek isterdim.
Kızgın olduğumda, kederli, kırgın, neşeli, mutlu ve ya sevinç dolu olduğumda anında o hisleri yaşamak ve geçmişle geleceği düşünmemek.... bunu yapmayı çok isterdim gerçekten.
Benim elimde olsa bile bunu yapamamakta ayrı bir üzüyor tabii
Düşünüyorumda bu depresif yönümü derinden deneyimleyen herkes bir süre sonra gidiyor..
Hayatlarına neşe lazımdır, muhtemelen.
Onları dibe çektiğimi düşünüyorlardır, bilemem.
Sadece gerçek benliğimi anlayacak, anladıktan sonra bile gitmeyecek biri..güzel olurdu ancak herkes bir gün gider, değil mi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şiirsel
PoetryKendim olmaya çalışıyorum...Takmasanızda olur öylesine bir kaç fotoğraf ve kendimi yazıya döktüğüm anlarda burda olacağım^^ ^Ruhumun derinlikleri^ 🥇 #dead 🥇#poet 🥇#poetry