☠ASİ ESEN RÜZGAR☠

☠ASİ ESEN RÜZGAR☠BÖLÜM|||34

LÜTFEN BÖLÜM SONU AÇIKLAMASINI OKUYUN...

BÖLÜM MÜZİĞİ: TOKIO HOTEL- RUN RUN RUN

İyi okumalar...

☡☡☡

Gözleriniz kapalıdır, bedeniniz hareket etmez ama sesleri duyarsınız.

Uyku ile uyanıklık arasında olduğunuz söylenir böyle durumlar için ama bilincinizin söylenenleri tam olarak algıladığı bu durum için uyku kelimesi kullanılması yanlıştır.

O adamlar beni döverken, Asi'nin gelip beni yakalayan adamı devirişini gördüm. Ellerim belki kurtulmuştu ama karnıma ve yüzüme yediğim sarsıcı darbeler yüzünden ayakta duracak gücü bile kendimde zor buluyordum, bu yüzden beni dövmeye devam eden adama karşı koyamadım ya da arka da duran ve liderleri olduğunu tahmin ettiğim adamın elinde gördüğüm Çakı ile kalbimde büyük bir sızı hissederken, bedenimin korku ile donup öfke ile alevlenmesine rağmen sesimi bulup Asi'yi uyaramadım.

Asi beni döven adama doğru yönelirken ben çoktan yere düşmüştüm. Bedenime doğru yaklaşan ayakları görüyordum o an sadece, sonra Asi'nin olduğu yerde duran ayakları ve hemen onun arkasında duran siyah Kunduralı ayakkabılar, ardından yere damlayan bir kaç damla kan ve uzaklaşan ayak sesleri, ardından kapanan göz kapaklarımı ve girdiğim karanlığı hatırlıyordum.

Bilincim hala yerindeydi, bedenim alev alev yanıyor, zihnim korku ve endişe ile donup kalmış bir şekilde bilincime eşlik ediyordu.

Hareket etmek bir yana, gözlerimi açamıyordum.

"Melek'e sahip çık."

Asi'nin en zayıf anında, en çok acı çektiği zamanda bile ne olursa olsun yine güçlü olan sesi doldu kulaklarıma sonra parmak uçlarımda başka parmakların varlığını hissettim. Açmak istedim gözlerimi, haykırmak, onu kaldırıp götürmek ama yapamıyordum.

Öyle acizdim ki hareket edemiyor, gözlerimi bile açamıyordum.

Asi sırf beni korumak adına bıçaklanmıştı fakat ben hiçbir şey yapamıyordum.

Bildiğim tüm ezberleri bozan bu kız yine herkes tarafından bilinen bir ezberi bozuyordu işte. Bir erkek olarak benim adamları döverek onu kurtarmam gerekirken, o beni kurtarmış ve sırf bu yüzden bıçaklanmıştı.

Son bir kez daha zorladım kendimi, en azından gözlerimi açabilmeyi umdum ve başardım. Ağır ağır açılırken göz kapaklarım, görüş alanıma o sarı saçları girdi. Karanlığın altında bile parlıyordu saçları. Gözlerini göremiyordum. Son bir kez daha zorlayıp kendimi elimi cebime atıp 112'yi aradım.

Konuşamıyordum fakat bir ümit yerimizi tespit edip gelmelerini umuyordum.

Gücümü sonuna kadar tüketirken, gözlerimi Asi'nin saçlarından ayırmak istemiyordum. Onu görmek istiyordum ama yorgunluk denen his bedenimi ele geçirirken daha fazla dayanamayıp göz kapaklarımın kapanmasına izin verdim.

Artık bilimcim de kapanırken, ambulansın gelmesini diliyordum.

☡☡☡

Gözlerimi tekrar açmak için zorlamama gerek kalmadan bedenimde hissettiğim üşüme duygusu ile açtım, bedenime batıp canımı acıtan taşları hissedince tekrar korkunun soğukluğu, endişe ile birlikte Kanıma karıştı.

Her tarafı sızlayan bedenime aldırmadan doğrulmaya çalıştım olduğum yerde, görüş alanımı gökyüzünde baş gösteren Şafak ile birlikte aydınlanan sarı saçlar doldurunca, korku soyut bir el olup kalbimi avuçlarının arasına alıp sıktı.