The Silver Lining of Solitude

Chapter 31: AM I NOT A FRIEND?

VNYLE

Naalala ko noong bago pa lang kaming nagka kilala ni Ate Kcy, noong dinala niya ako rito sa bahay na ito, ay palagi akong nilalagnat kapag parating na ang aking ka-arawan. Sabi sa akin, kaya ako nilalagnat dahil ako'y nanatiling bihag sa madilim kong nakaraan. Dalawang taon na mag mula nang hindi ako tinatrangkaso, tila ba nag papahiwatig na malaya na ako sa mapusok kong buhay.

Dalawang mahabang taong hindi ako dinapuan ng lagnat pero mabilis na nag bago ang lahat mag mula nang mapanaginipan ko ang gabing iyon, I dreamed about the past. The past I tried so hard to forget. The past that keeps haunting me for years. Ang nakaraang ayaw ko nang balikan pero muling bumalik mag mula ng na panaginipan ko iyon, naalala ko ulit ang paligid, ang amoy ng dugo na nag kalat sa aming tahanan, ang kamay kong hawak ang patalim patungo sa kalamnan ng aking mahal sa buhay, lahat ay malinaw na parang kahapon lamang nangyari. Pati ang mga natuklasan ko tungkol sa sarili. Pakiramdam ko sinasakal ako ng lahat, it hurts so bad that I could die in suffocation. Nakakatakot. Nakakatakot alamin ang katotohanan lalo na ang nakaraan.

I feel so sick. It's like everything's so heavy. I sometimes wish that it's better to get a wound that would hurt my skin than to get a wound that could destroy my being. A wound that could be healed by a medicines is better than an incurable wound by words that could ruin yourself for years, or even for a lifetime. The words are beautiful at the same time scary, like a rose. Sometimes it gives you hope and comforts but most of the time it's thorn is sharp as knife that can pierce through your heart, can't be healed and very hard to forget. The words are scary indeed, it's weighing on my shoulders and even still whispering to my ears, like a poison, slowly and painfully draining me. I dream of walking in the darkness, completely alone but when those warm hands touches me, everything pitch in black was covered by a light, even the weigh and my worries vanished. Those caressing hand saved me from being drown in a deep sea of loneliness.

When I open my eyes, I was greeted by a small rays of the sun, but what surprised me even more is that my body felt so light! Mukhang inaalagaan ako ni ate Kcy mag damag kaya naging maayos na ang aking pakiramdam ngayon. I smiled at the thought, she really care for me. I scolded myself for havin a thought kf doubting her.

Ayaw ko mang aminin pero batid kong may mga tanong sa isip ko tungkol sa mga narinig ko galing kay Chase at Triston. Like did Ate Kcy really said to them na isa akong baliw nang makita niya? Wala ako sa tamang pag-iisip? Pero bakit? Bakit sa kanila niya ito sinabi at hindi sa akin? Kaya ayaw kong maniwala hangga't hindi siya ang mag sabi sa akin nito mismo. At alam ko rin na may maganda siyang dahilan kung bakit niya ito ginawa.

Mabilis kong iwinaksi ang lahat ng isipin at agad akong bumangon. Kahit ano pang lihim na tinatago nila, tatanggapin ko ito dahil sila lang ang meroon ako. Sila ang nandiyan sa panahong wala akong masasandalan. They're my family.

Agad akong bumaba para mag luto. I'm so excited dahil nandito si Ate Kcy! Malamang tulog pa siya dahil sobrang tahimik ng bahay. Sinulyapan ko ang wall clock sa kusina. Alas singko trienta pa lang ng umaga! Sobrang aga ko palang nagising. Di bali na, ipag luto ko na lang si Ate ng mga pagkaing Pinoy dahil alam kong na mi-miss niya na ito sa tagal ba namang pananatili sa lugar ng dayuhan.

Maraming putahe akong niluto dahil marami namang stock sa ref. Sa tingin ko nga ay hindi pa halos ito nagalaw sa dami. The guys crossed in my mind. Kumusta na kaya sila? Kailan sila uuwi? Teka, parang hindi pa yata ako handa na makita at makasama sila ulit matapos ang lahat! At saka, paano ako maka kilos ng maayos kung gayung may mga galit sa akin? Hahays! Bakit ba kasi wala akong maalala na may atraso ako sa kanila! Napailing na lang ako sa naisip.

I put a headphone while cooking. In this way, nakaka gana kumilos at hindi ako maka ramdam ng pagod. I was so engrossed to my work that I didn't notice na alas 7 na pala ng umaga! Marami na ang naka handa sa lamesa kaya napag pasiyahan kong akyatin si Ate para makakain na kami.