Orphanage
Pauwi nako galing school naglalakad ako Ngayon dahil ayaw akong ihatid ni manong tricycle driver. sabi niya nakakatakot daw Yung DAAN papunta sa Amin kaya maglakad na Lang daw ako kahit kalahati na Lang daw ibayad ko sa kaniya. kahit gustong gusto Kong magpahatid Hanggang sa Amin pero dahil kulang na rin pamasahe ko ay pumayag na Lang ako. Gabi na rin pero mabuti na Lang ay may ilaw naman ang poste pero malayo nga lang ang distansya sa sat isat.
Habang naglalakad ko ay nakaramdam ako ng ginaw dahil na rin siguro sa Gabi na. gusto ko sanang gamitin Yung flashlight NG phone ko pero pagtingin ko ay lowbat na pala ako kaya tiiis this na Lang Muna ako sa liwanag NG poste. Hindi naman medyo kalayuan Amin sa main highway ang Daan papaunta sa Amin.
"Ate Fiona."
Biglang akong natigilan NG marinig ko pangalan ko. napalingon ako sa kilid ko Kong may tao, wala naman. napalingon din ako sa may likuran nagbabakasaling Meron, pero wala din. agad akong nakaramdam NG kaba sa dibdib. gusto ko NG makauwi NG bahay kaya binilisan kona ang paglalakad ko pero sa Hindi inaasahang pang yayari ay nadapa ako.
"Aray ang sakit." napaiyak na Lang ako ng maramdaman ko Yung sakit at hapdi NG tuhod ko. umupo ako at sinubukang tanggalin Yung dumi na dumikit dito. habang nakaupo ako ay may nararamdaman ako presensya sa harap ko kahit takot na takot ako ay tinaas ko ang tingin ko sa harap kahit medyo nakayuko pa Yung ulo ko. may Nakita akong maliit na gulong sa harapan ko. nangunot ang noo ko.
'gulong? San nanggaling to?'
Napatanong ako sa sarili ko bago tuluyang itinaas ang ulo para makita NG maayos. pero agad akong namutla sa Nakita ko.
"Ate Fiona, bakit mo yun ginawa sa amin?" Tanong ng bat na hawak hawak ang tulakan NG Isang baby stroller sa harapan Namin dalawa.
Agad akong npaatras dahil sa takot na aking Nakita.
"Ate Hindi na kami makakapaglaro."
Agad naman akong natigil sa pag atras NG may narinig akong boses sa may likuran ko kaya dahan dahan akong napalingon kahit takot na takot na ako.
Napatili ako at napaatras na naman dito.
"Ate ang sakit ate."
napalingon naman ako sa may kanan ko.
"Ate gusto ko pa pong kainin yung paborito ko Kong pagkain."
At napalingon na naman ako sa kaliwa.
"Ate."
At dun ko lang napansin nakapalibot na pala sila sakin. naluluha akong nakatingin sa kanila. puro lang sila tawag sakin Hanggang sa Hindi ko na mapigilan ang sarili Kong mapahikbi na sa nanagyayari.
Pinatong ko ang kamay ko sa tuhod ko kasabay NG ulo at dun patuloy na humikbi minuto ang dumaan ay nawala Yung mga boses. itinaas ko ang tingin ko at wala na Yung mga batang nakapaligid sakin.
Pero Hindi ko parin mapigilan ang sarili Kong umiyak. sila yung mga batang nasa orphanage dati na nasali sa sunog na ako mismo ang dahilan na tatlong taon na ang dumaan.
-July 6, 2024
