Stone heart ( hate series 2)

Chapter 16

Three year has passed.

I'm in Las Vegas, studying medicine here. But whenever I have free time, I visit Chicago.

Even after a year, I still haven't forgotten him.

I grabbed my phone when it rang.
"Mga 8 PM pa ako makauwi, kaya mauna ka nang kumain," sabi ko sa kanya.

"What time are you coming home?" Lorein asked. Yes, I'm with her. I didn't expect that by the time I got inside the airport, she was already sitting there, waiting for me.

"I'll be getting home around 8 PM, so you can eat first," sagot ko sakanya.

"We're rarely in sync, I think we've only been together for meals about three times" pilosopo niyang sabi.

Naging malapit kami ni Lorein nang magsama kami . Nag-aaral din siya ng first year college at ang kinuha niya ay architecture dahil iyon ang gusto niya. Kaya naman naging madaldal siya, siguro dahil ang mga kaibigan niya ay mga talkative din, kaya nahawa siya. Hindi na siya nahihiya sa akin, kaya nga kahit umutot siya, ginagawa niya iyon sa harap ko.

Flash back

"Bakit ka pa kasi aalis?' Mangiyak-ngiyak na sabi ni Harley.

"Babalik naman ako," sagot ko habang niyayakap siya.

"Akala ko pa naman dito ka na talaga titira, pero babalik ka rin pala. Bakit ba biglaan?"

Ngumiti ako ng malalim pero tipid, humiwalay sa yakap niya at tiningnan siya. Si Harley kasi yung palaging palabiro at medyo shunga, pero kapag malungkot, daig pa niya ang baboy kung umiyak.

"May importante lang akong dapat gawin doon, pero babalik rin naman ako," sabi ko, pero ngumuso lang siya, mukhang talagang iiyak na.

"Sige na, Scarlet, baka mahuli ka na sa flight mo. Mag-ingat ka," sabi ni Solen at tinapik ako sa balikat.

"Dapat pag-uwi mo, isang maletang chocolate ang dala mo," dagdag ni Niela, pero nginitian ko lang siya.

Nag-group hug pa kami bago ko kinuha ang maleta ko.

"Tawagan mo kami palagi, ha?" paalala ni Harley. Tumango ako sa kanya, tinaas ang kamay ko bilang paalam, at tumalikod na.

Diretso lang ang lakad ko at hindi na lumingon sa kanila. Ayoko kasing makita sila habang papalayo na ako, dahil ayokong umiyak o makita ang lungkot sa mga mata nila.

Nag-announce na ang boarding ng flight ko kaya pumila na ako. Pero bago ako tuluyang makapila, may humarang sa daan ko. Laking gulat ko nang makita si Lorein. Tinanggal niya ang shades niya at doon ko lang siya nakilala. Nakasuot siya ng cap, mask, stripe polo na may white tank top sa loob, at white pants sa ibaba. Hindi ko agad siya nakilala dahil sa face mask at shades, at isa pa, hindi naman niya hilig ang suot na outfit ngayon.

"What are you doing here-don't tell me..." sabi ko habang taas-kilay, pero tinanggal lang niya ang mask niya.

"Sasama ako sa'yo," sagot niya.

END OF FLASH BACK

I usually get home around 8 PM because of all the tasks I have to complete as a medical student. It's really tiring, especially now that I'm in my third year. There are still a few more years I need to complete. I plan to return to the Philippines next week and have already informed my professors. It's important for me to go home because it's Niela's birthday, and I haven't been able to attend her birthday for two years.