දෑස්

තුන කොටස

ට්‍රීං... ට්‍රීං...ට්‍රීං ...

තාමත් මරහඬ දිදී බජව් දාන ෆෝන් එක ලඟට මං ආවෙ හිතෙන් පලු ඇර ඇර.

"හෙලෝ"

"හෙලෝ චූටි පුතා.."

අප්පට සිරි අම්මි. අමතක උනානෙ අම්මි රෑට ඩියුටි හිටියොත් කන්න කලින් අනිවාරෙන් කෝල් කරනවා කියලා.

"හෙලෝ අම්මි"

"ඩිනර් ගත්තද මැණික? අගන පුතා ඉන්නවද? දෙන්නම කෑවද?"

අම්මෝ මිසිස් මංචනායකට ඉස්සෙල්ලාම කතා කරනකොට හුස්ම ගන්න ප්‍රැක්ටිස් කරලා ඉන්න ඕනෙ.

"හෝව් හෝව් අම්මි. ජස්ට් රිලැක්ස් අපි කාලා ඉන්නෙ. අම්මි ඩිනර් ගත්තද?"

"ඔව් පුතා. තාත්ති කෝල් කලාද?"

"ඔව් අම්මි එන්න ටිකක් රෑ වෙයි කියලා අපිට නිදාගන්න කිව්වා."

"හ්ම්. මටත් කිව්වා. අයියා කිව්වා එයා යාළුවො හම්බෙන්න යනවා කියලා. අගන පුතා ඉන්නවනෙ දෙන්නට බය නෑනෙ "

" නෑ අම්මි. අපිට අවුලක් නෑ. අම්මි වොරි වෙන්න එපා."

"හරි පුතා අම්මි තියන්නම්. වෝඩ් රවුන්ඩ් යන්න තියෙනවා. බුදු සරණයි දෙන්නටම. ආදරෙයි "

"බුදු සරණයි අම්මි. ආදරෙයි "

අම්මි ෆෝන් එක කට් කලාට පස්සෙ මං ආයෙ ෆිල්ම් එක බලන්න ගියා. අගනය නම් නිදි කිරනවා. අපේ අම්මි එහෙම  තමා. අපි පොඩි කාලෙ ඉඳන් එයා අපි ගැන හරියට වද උනා. හැම අම්ම කෙනෙක්ම ඒම තමා ඉතින් . ඒත් අපේ අම්මිගෙ රස්සාවත් එක්ක  ටිකක් බිසී උනත් එයා අපි වෙනුවෙන් පුළුවන් තරම් කාලය හොයා ගත්තා. තාත්තිත් ගොඩක් බිසී තමා ඒ උනාට අම්මියි තාත්තියි දෙන්නම අපිට ගොඩක් ආදරෙයි. අයියත් එහෙමයි. නැති තැන රටේ නැති ඒවා කියලා බැන්නට අයියට මං ආදරෙයිනෙ ඉතින් මං එයාට උම්ම්ම්මා.

මට එයාලව තේරුම් ගන්න පුළුවන්. පොඩි කාලෙ නම් එයාලව ඉල්ලලා ඇඬුවට ලොකු වෙනකොට මං ඉවසන්න පුරුදු උනා. මොකද කොච්චර බිසී උනත් එයාලා අපිව මග ඇරෙන්න දුන්නෙ නෑ. අනික ගෙදර ඉන්නවා නම් එදාට එයාලා සාමාන්‍ය මිනිස්සු විතරයි. අම්මි ඩොක්ටර් කෙනෙක් කියලා ඒ ස්ට්‍රෙස් ගෙදරදි ඔලුවෙ තියාගෙන ඉන්නෙ නෑ. තාත්ති රටේම ෆේමස් බිස්නස්මන් කෙනෙක් උනත් ගෙදරදි ඒවා අදාළ නෑ. මායි අයියයි තමා එයාලගෙ අංක එක උනේ. ඉතින් මේ ජිවිතේට මං පුරුදුයි දැන්.