දෑස්

දහසය කොටස

පොඩි එකා හොඳටම නිදි. දෙනුවන් මාව ගන්න එනකොටත් ඌ කට කපලා නිදි. මං අද මේ ගමන එනවා කියලා දන්නෙ දෙනුවයි අකීයි විතරයි. පෙරේදා හවස පස්යාලේ සයිට් එකේ වැඩ බලන්න ආපු ගමන් තාම. ඊයෙ දවසමත් එතන. දෑස් අරන් තියෙන කෝල් දැක්කත් හිතලමයි නොගෙන හිටියෙ. අද මේ ගමන එන නිසා.

පස්යාලෙ ඉඳලා වාහනේ ඩ්‍රයිව් කරගෙන එන්න මම ගත්තා. දෙනුවන් පිටිපස්සට ගියා අර අනිත් පොඩි පගයයි අකියි ළඟට. කාටවත් බඩගින්නකුත් නෑ වගේ ඔක්කොම නිදි.  ටික වෙලාවකින් වාහනේ සෙට් වෙන විදියෙ රෙස්ටුරන්ට් එකක් ළඟින් නැවැත්තුවෙ බඩට මොනා හරි දාගන්න ඕන නිසා.

"ඒ බන් දෙනුවා.. අකී නැගිටපන්  බ්‍රෙක්ෆස්ට් අරගෙන යමු."

දෙපාරක් විතර කතා කරනකොට දෙනුවන් නැගිට්ටත් අනිත් මහ පගයයි පොඩි පගයයි නැගිට්ටෝ ගන්න හොරණෑ ගැහුවෙ නැති ටික විතරයි.

"මහනුවරට ආවද?"

ආත බූත වෙලා නැගිට්ට දෑස්ගෙ කොට ජීවිතේ හතර අතේ බලනවා.

"පිස්සුද බන්? තාම නෑ කන්න නැවැත්තුවෙ. යන් කාලා එමු."

අකීශ් අරූවත් ඇදගෙන වාහනෙන් බැහැලා ගියා.

" මල්ලිට නැගිට්ටවහන් සයියා."

"හරි උබ යමන් මම ඇහැරවන් එන්නම්."

දෙනුවන් ගියාට පස්සෙ මම මගෙ එහා පැත්තෙ නිදාගෙන ඉන්න කොල්ලා දිහා ටික වෙලාවක් බලන් හිටියා. අර කොච්චරවත් කියෝන කට වහගෙන නිදි. තියෙන වාචාලකමයි, පණ්ඩිතකමයි, ආඩම්බරකමයි කොහෙ තියාගෙන නිදාගෙන ඉන්නවද මන්දා. ඇස් දෙක පියාගෙන සනීපෙට නිදාගෙන ඉන්න ඒ මූණ දිහා මම විනාඩි පහක් දහයක් බලාගෙන හිටියා. මට දැනෙන්නෙ මාව නිවෙනවා වගේ  එයා ළඟදි. හරියට මගෙ හිතේ පිච්චි පිච්චි තියෙන ප්‍රශ්න , දුක , තරහව හැම දේම වාෂ්ප වෙලා යනවා වගේ.

"ඔ.ඔයා.."

දෙතුන් පාරක් කතා කලාම ක්ශනික නැගිට්ටා. ඊට පස්සෙ යකෙක් දැක්කා වගේ මගෙ මූණ දිහා බලන් ඉන්නවා.

"මොකෝ බන්? යං කාලා එමු."

"ඔ..ඔයා කොහොමද මෙතන? කොයි වෙලේද ආවෙ? "