Θέλω να με ερωτευτείς

Κεφάλαιο 4

             *Η αίθουσα οργάνων*

- Bye Βερόνικα. Τα λέμε., μου λέει.
- Bye Ντάνιελ!, μάλιστα. Ώστε θέλεις να τα ξαναπούμε ε? Δε λέω είσαι όμορφος αλλά ...

   Μπήκα στην τάξη μου και κάθισα σε ένα άδειο θρανίο. Ξαφνικά ακούω μια γνωστή φωνή να λέει το όνομα μου.

- Οοο  Βερόνικα!! Θα είμαστε και στην ίδια τάξη δηλαδή! Τη χαρά!, γυρίζω και βλέπω τον Ντάνιελ να κάθισε στην διπλανή μου θέση και να μου χαμογελάει.

   Αυτό ακριβώς φοβούμουν κι εγώ ρε φίλε.

- Ναι σωστά!, και προσπάθησα να δείξω πως είμαι χαρούμενη για να μην φανεί πως ένιωθα το αντίθετο.

- Λοιπόν παιδιά, λέει ο καθηγητής, θα σας πάρω σε μια αίθουσα όπου υπάρχουν πολλά μουσικά όργανα. Θα επιλέξει ο καθένας ένα. Και θα το παίζει σε κάθε γιορτή ή παράσταση που θα οργανώνουμε.

   Φτάσαμε σε εκείνη την "οργανοαίθουσα" και μόλις ο καθηγητής άνοιξε την πόρτα, έμεινα με το στόμα ανοιχτό απ' την έκπληξη. Μουσικά ολοκαίνουρια όργανα υπήρχαν μέσα σ' αυτήν την  αίθουσα. Οι τοίχοι είχαν χρώμα γαλάζιου χρώματος και υπήρχαν ζωγραφισμένες νότες πάνω σε αυτούς. Οι τοίχοι, ήταν επίσης, στολισμένοι από εικόνες διάφορων διάσημων μουσικών. Υπήρχαν τρία παράθυρα. Τα δύο ήταν μικρά και τα άλλο μεγάλο. Δεν χόρτανα να χαζεύω τη θέα που είχα μπτοστά μου.

- Δεσποινής? Θα χαζέυετε πολύ ώρα την αίθουσα ή θα κάνετε αυτό που σας πρόσταξα? , μου είπε ο κ. Καθηγητάς. Μα άκου...δηλαδή ούτε να χαζέψουμε την τάξη δεν μπορούμε. Κάτι μου λέει πως δεν θα πάει καλά αυτή η χρονιά μαζί του. Πως τον λένε? Δεν μας είπε! Περίεργο! Κόντεψα το πιάνο και τον άκουσα να μιλά ξανά.

- Με λένε Μιχάλης Νικολάου και θα είμαι ο υπέυθυνος καθηγητής σας.(Οχ. Την βάψαμε δηλαδή!) Αυτή είναι η αίθουσα που θα εξασκείστε πάνω στο όργανο σας και μπορείτε να έρχεστε και τα διαλείμματα εάν θέλετε. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. (Καλά δεν είναι ανάγκη να το κάνεις και θέμα.)Στις 29 Σεπτεμβρίου, θα γίνει μια παράσταση. (Ορίστε?!)Μέχρι τότε θα πρέπει να κάνετε μικρές ομάδες ανά 4 με 5 άτομα, όχι παραπάνω και ούτε πιο λίγο. (Είσαι πολύ αυστηρός φίλε.) Ο ένας σε κάθε ομάδα θα πρέπει να είναι ο τραγουδιστής/τραγουδίστρια και οι υπόλοιποι θα πέζουν διάφορα όργανα. Θα πρέπει, στην παράσταση, να πείτε 5 τραγούδια της εποχής μας. Έχεται έναν ολόκληρο μήνα και ξεκινάτε από τώρα. Δημιουργήστε ομάδες, βγάλτε τραγουδιστή και επιλέξτε πια τραγούδια θα πείτε. Όποια ομάδα από όλο το σχολείο νικήσει, θα πάρει δωρεάν εισητήρια για το Maiami.

   Wow!! Εγώ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Εν το μεταξύ  δεν το είχα παρατηρήσει. Υπήρχαν πάνω από 30 μαθητές σε αυτήν την τάξη και η αίθουσα ήταν τεράστια.

- Hey κοπελιά!, άκουσα κάποιον να φωνάζει από πίσω μου. Γύρισα πίσω μου και γούρλωσα τα μάτια μου.
   Αυτός που στεκόταν μπροστά μου ήταν πανίψιλος. Καλά...εγώ ήμουν 1.70 αυτός? Βάζω στοίχημα πως είναι δίμετρος. Είχε ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια.
   - Έχω κάτι?, με ρωτάει απορημένος.
   Χριστέ μου σώσε με! Πάλι έκανα τη βλακεία μου. Γύρισα απότομα από την  άλλη.
- Εμμ όχι! Συγνώμη για αυτό! Μην με παρεξηγάς! Το έχω συνήθειο!, προσπαθούσα να του εξηγήσω με κομμένη ανάσα.
- Καλά δεν πειράζει!, μου είπε χαμογελόντας μου.
- Αλέξανδρος!, μου συτήθηκε.
- Βερόνικα! Χάρηκα!, του είπα χαμογελόντας χαζά.
- Ξέρεις ήρθα να σου πω, εάν θέλεις φυσικά, να είμαστε ομάδα.
- Κανένα πρόβλημα!, κι αλήθεια δεν είχα. Φαινόταν πολύ συμπαθυτικός. Όλοι φαίνονται έτσι στην αρχή ενώ μετά αποδικνύεται πως είναι μαλάκες! Γέλασα μέσα μου με τον εαυτό μου. Ξαφνικά είδα τον Ντάνιελ να με πλησιάζει. Οχ!

- Θέλεις να γίνουμε ομάδα?, μου χαμογέλασε χαζοχαρούμενα. Μάλιστα έχουμε να κάνουμε και με χαζοχαρούμενους εδώ. Δεν λέω το χαμογέλω του είναι υπέροχο.
- Ναι αμέ!, του είπα.
   Ντάνιελ, αυτός είναι ο Αλέξανδρος. Θα είναι κι αυτός στην ομάδα μας. Αλέξανδρε ο Ντάνιελ.
- Χάρηκα!, είπε ο Ντάνιελ πάντα χαζοχαρούμενος.
- Κι εγώ!, του απάντησε ο Αλέξις.
- Κανένας άλλος δεν θα...., δεν πρόλαβα να τελειώσω την ερώτηση μου και είδα τον πιο όμορφο άνθρωπο του κόσμου να με κοιτά. Μένοντας έτσι να τον κοιτώ με ανοιχτό το στόμα, τον είδα να μου χαμογελά και να μου κλείνει το μάτι. Βερόνικα ξύπνα!! Γούρλωσα τα μάτια μου, ξεροκατάπια και γύρισα από την άλλη. Είδα τα δύο αγόρια να με κοιτούν με ένα ύφος "Μα τι στο καλό έπαθε αυτή??". Τέλοςπάντων. Κοίταξα ξανά προς τα εκεί που ήταν ο κούκλος και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν ήταν εκεί.

- Εμένα ψάχνεις?, άκουσα κάποιον να μου λέει από πίσω. Γύρισα απότομα πίσω μου και τον είδα. Με κοιτούσε χαμογελαστός και πράγματι ήταν πανέμορφος. Ορκίζομαι πως αν με έβαζες να τον κοιτάζω για ένα ολόκληρο αιώνα δεν θα βαριώμουνα. Δεν χόρτανες να τον κοιτάς. Ένιωσα κάποιον από πίσω να με σκουντά απαλά για να συνέλθω. Αλλά τίποτα! Εγώ μένω εκεί σαν άγαλμα. Ρεζίλι!!!!!!! Δεν μπορούσα όμως να κουνηθώ πιστέψτε με. Είχα κολλήσει!
   Είχε ολόμαυρα σαν το έβενο μαλλιά, μάτια μπλε σαν της θάλλασας και χείλι λεπτά αλλά και πολύ σέξυ. Βασικά ο ίδιος ήταν σέξυ. Μόλις αντιλήφθηκα τι έκαμνα τόση ώρα γύρισα απότομα πίσω, έπιασα τον Αλέξανδρο και τον Ντάνιελ από τα χέρια ταυτόχρονα και πήγα να φύγω.

- Βερόνικα περίμενε! Θέλω να μπω στην ομάδα σου!, άκουσα τον κούκλο να λέει και κοκάλωσα.
   Τι?!?! Μα τι στο καλό??!! Γιατί?? Όχι Θέε μου μην μου το κάνεις αυτό σε ικετεύω!!!!!! Για περίμενε...πως ξέρει το όνομα μου??!!

Πως σας φάνηκε?? Ωραίο?? Περιμένω τα σχόλια σας. Τι λέτε να γίνει μετά?? Μάλλον για το επόμενο κεφάλαιο θα περιμένετε μέχρι την.κυριακή. Ως τότε kisses!!

;-)