Θέλω να με ερωτευτείς

Κεφάλαιο 5

Σταμάτησα απότομα μόλις άκουσα το όνομα μου από πίσω. Γύρισα και αντίκρισα αυτά τα θαλασσινά μάτια και χάθηκα μέσα τους για ακόμη μια φορά. Βερόνικα μου, εαυτέ μου, άγγελε μου ξύπνα πριν ξαναγίνεις ρεζίλι. Μόνο που ξαναέγινα. Τέλοςπαντων.

- Πειράζει να μπω στην ομάδα σας?, ρώτησε αθώα.
- Εμμ όχι βέβαια, έλα μαζί μας!, του είπα με κομμένη ανάσα.
- Με λένε Μάικ.
- Βερόνικα., είπα
- Αλέξανδρος., απάντησε κι αυτός.
- Ντάνιελ!, του είπε με σοβαρό ύφος.
   Μα περιμένετε. Ο Ντάνιελ με σοβαρό ύφος?! Βάου! Τον κοίταξα και διέκρινα μια ενόχληση στα καστανά του μάτια. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι, σήμερα τουλάχιστον. Μα είναι η πρώτη μέρα του σχολείου!!!!! Έλεος Βερόνικα θα μάθεις και το χαρακτήρα του ανθρώπου σιγά σιγά. Έχεις δίκαιο σ' αυτό.

- Το λοιπόν για να τελειώνουμε η Βερόνικα θα τραγουδάει, εγώ θα παίζω πιάνο, ο Αλέξανδρος θα παίζει κιθάρα και ο Ντάνιελ τύμπανο. Συννενοηθήκαμε?, είπε ο Μάικ.

Μα καλά ποιος νομίζει πως είναι?! Από πότε κανονίζει τα πάντα για τους άλλους?!

- Όπα ρε φίλε! Δεν θα τα πάμε καλά νομίζω. Πρώτο, ποιος είσαι εσύ κι αποφασίζεις τι θα παίξουν οι φίλοι μου? Δεύτερο, το πιάνο είναι δικό μου! Συννενοηθήκαμε? Και τρίτο πως ξέρεις εσύ το όμομα μου?, τον ρώτησα ειρωνικά.
- Α δηλαδή εγώ δεν είμαι φίλος σου? Και για να απαντήσω στην τρίτη ερώτησή σου όλο το σχολείο μιλάει για εσένα., με ρώτησε νευριασμένα σταυρώνοντας τα χέρια του.
- Αυτό είναι το θέμα μας τώρα?!, τον ρώτησα θυμωμένη.

Ξαφνικά πήγε να με αρπάξει, ποιος ξέρει τι θα μου έκανε, αλλά πριν το προλάβει ο Ντάνιελ μπήκε μπροστά μου. Με έσωσες!!!! Χόρευα και γελούσα από μέσα μου.

- Μην τολμίσεις να την πειράξεις!
- Γιατί τι θα μου κάνεις δηλαδή?
- Δεν θέλεις να ξέρεις!
- Μάλιστα!
- Φύγε!, του είπε απότομα ο σωτήρας μου.
- Οκευ. Κοπελίτσα εμείς δεν τελειώσαμε ακόμα. Να το θυμάσαι!, απευθύνθηκε σε εμένα.

Ξεροκατάπια. Οχ τι θα κάνω τώρα?! Την έβαψες πολύ άσχημα!! Έλα ντε!! Λες και δεν το ξέραμε! Τι θα κάνω τώρα?! Θέε μου βοήθα με!! Εσύ τον κοίταξες πρώτη. Α μάλιστα τώρα εγώ φταίω δηλαδή! Εε ποιος άλλος. Ας μεν τον κοιτούσες!  Φταίω που είναι κούκλος?! Μου λες?! Εσύ κι ο κούκλος σου. Έλεος ποιον!!  Έλεος. Κοιτάξτε που κατέντησα...να μιλώ μόνη μου. Τόση ώρα έμουν αμήλητη να κοιτώ το πάτωμα.
Ξαφνικά άκουσα μια φωνή. Μου έγινε οικεία πλέον από την πρώτη μέρα. Δεν ξέρω το γιατί!

Σας άρεσε? Συγνώμη που είναι τόσο μικρό απλός βαριέμαι λιγάκι. Τι λέτε να της πει ο Μάικ την επόμενη φορά?
Η φωνή του Ντάνιελ έγινε οικεία στην Βερόνικα από την πρώτη μέρα!! Εξελίξεις βλέπετε ε?

Σχολιάστε!

Φιλιά  μέχρι την κυριακή.
:-* :-* :-)