Bir zamanlar kale duvarları gibi güçlüydü sevgimiz,
Her zorluğa karşı sarsılmaz, yıkılmaz.
Sen, en sağlam kalkanım, en güçlü savunmam,
Ama o kalkan şimdi kırık, savunmasız kaldım.
Gözlerimde bir deniz feneriydin, yolu gösteren,
En karanlık gecelerde bile umut ışığım.
Ama şimdi o fener sönük, dalgalar arasında kayboldum,
Karanlık sulara terk edilmiş, yolunu bulamayan.
Bir zamanlar çiçek açan bir bahçeydi yüreğimiz,
Renkli çiçeklerle dolu, mis kokulu.
Ama şimdi o bahçe kurumuş, çiçekler solmuş,
Rüzgarın önünde savrulan yapraklar gibi yalnızım.
Seninle kurduğumuz köprüydü bizi bağlayan,
Her iki yakayı birleştiren sağlam bir köprü.
Ama şimdi o köprü yıkık, aramızda derin bir uçurum,
Ulaşamayacağım bir uzaklıkta, karşı kıyıda kaldın.
Birlikte yazdığımız bir kitaptı hayatımız,
Her sayfası sevgi dolu, umutla yazılmış.
Ama şimdi o kitap yarım kalmış, sayfalar yırtık,
Sonu olmayan bir hikaye, kırık dökük harflerle dolu.
(Allah'a şükür eşimle aram çok iyi, bu şiir sadece yaşadığımız kötü bit olay üzerine yazılmış kelimelerden oluşan "anı".)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Deniz Mavisi
شِعرGeçmişi karanlık bir adamın geleceğini gözlerinin rengine boyayan kadına beslediği sonsuz aşkı.
