Midnight Band 1: Rence Blake Ichabod

Kabanata 4

“'di pinapansin, ingay sa tabi
magulong kapaligiran, sa'yo lang ang tingin
'di pinapansin, ika'y paiikutin
nang dahan-dahan lang
sa gitna man ng daan”

Hindi namamalayang ilang minuto kami nakatitig sa isa't isa at kahit isa ay walang gustong umiwas.

It feels like we are just two in this crowds. The wild noise? I can't heard it, my own heart beats only. 

It feels like I'm lost in his blue eyes.

Lunod na lunod ako at hindi alam kung paano umahon para makatakas sa titig niya.

“sa bawat sandaling ikaw ay pinagmamasdan
may dumaang kiliti na 'di mauunawaan
walang imik, 'di mabanggit na
sa aking isip ikaw lang nagmamarka”

Bakit pagdating sa kaniya ay parang may kakaiba? At bakit nga ba ako tuluyang nahulog. . . sa kaniya?

Marami akong tanong na gusto ko siya mismo ang sumagot. Halos nabaliw ako kakaisip simula nung una ko siyang nakita.

Umiwas ako ng tingin at yumuko ng kaunti para hindi ulit mag tagpo ang aming mata.

Umalis agad ako na hindi pinatapos ang gig nila. Nag sinungaling ako kay linux na masakit ang aking ulo at sinabing sa clasroom muna ako mag pahinga.

Ilang oras na ako dito nakaupo sa loob ng classroom at bored nanuod ng reels sa Instagram. Hinintay ko matapos ang gig nila at pag aalis dito sa school.

Binaba ko ang cellphone nang may pumasok sa loob ng classroom. Si Linux na malaking ngiti lumapit sa akin at tumitili pa rin.

“Ang pogi nila! Lalo na si Clyden, ang angas!” tili niya. “Pero gurl, alam mo ba? nung umalis ka na pansin ko naging tamlay si Blake.”

Naguguluhang tumingin naman ako sa kaniya. “Bakit?”

Kanina ang energetic niya ha! Kaya paanong naging tamlay 'yon? Siguro na pagod lang.

“Ang slow mong bruha ka! Hindi ba halata? Pagdating natin sa gymnasium lumelevel up ang kasiyahan niya pero nung pag alis mo, parang nawalan ng gana ang bebe ko.” pinandilatan niya ako. “Gusto mo? Asus, okay lang 'yan, ipaubaya ko na siya sayo.”

Walang imik akong tumayo at sinampay ang bag sa balikat. Anim na hakbang ang ginawa ko bago huminto malapit sa pintuan.

“I don't like him.” I said defensive.

Bago pa man ako makalayo ay narinig ko ang malakas niyang halakhak. Natuwa pang aasarin ako.

Pagbaba ko sa building ay marami pa ring tao nag gagala sa mga booth. Huminga ako ng malalim at pinatuloy paglalakad. Sa totoo lang, pumasok talaga ako para sa attendance. Walang pasok sa lahat ng subject pero kapag nalista ang pangalan ay present sa attendance.

I stopped walking when the ssg officers block my way. Nabaling ang tingin ko sa isa na may hawak ng posas. Ilang beses akong napalunok at unti-unting umaatras.

Oh no!

“Ayoko nga! Huwag ninyo ako hawakan!” nagpumiglas ako sa pag hawak ng dalawa.

They're holding me to prevent me from running away. Bigla nagsalita ang ssg president nangangalang Shin.

“You don't have a choice but to come with us on marriage booth. May nag lista ng pangalan mo at binayaran na,” istriktong wika ni Shin. “Posasan niyo.”

Wala akong magawa kun'di hayaan silang lagyan ng posas ang dalawang kamay at sumunod lamang habang minura sa utak ang taong naglista ng pangalan ko.

Biglang nagsalita ang babae na maikli yung buhok. “It's okay to cover you a blindfold, right? Don't worry, panyo lang naman 'to.”

I was about to say no but this girl already put the handkerchief on me! Tangina talaga nila, mga desisyon! Naramdaman ko may nilagay sila sa buhok ko, at inalalayan sa pag hakbang.

“Grabe, ang galing niyo,” sarkastikong sabi ko.

Napatawa naman ang tao nasa kaliwa ko.

“We will take it as a compliment. Thanks!” aniya at bumitaw sa pag hahawak sa akin na ikinahinto ko.

“Nandito na tayo.”

Yumuko ako nang lumuwag ang panyo nakatakip sa mga mata ko at unti-unti ko ring binuksan ang mata bago inangat ang paningin para malaman kung sino itong tao nasa harapan ko.

Umawang ang labi ko at nanlaki ang dalawang mata nang malaman kung sino ito.

“Rence?”

Kita ko rin ang gulat sa kaniyang mukha ngunit kalaunan ay sumilay ang isang mapaglaro ng ngisi.

“It's you?” he asked.

Lumakas ang kabog ng dibdib ko at parang napipi magsalita sa harap niya. Napakurap ako at lumunok ng ilang beses.

Bakit siya pa?

Iniwas ko aking paningin sa kaniya at dumapo ito sa isang lalaki na malaki ang ngisi nakatingin sa'min. Nang mapansin niya may nakatitig sa kaniya ay lumingon ito sa tinayuan ko at kumindat.

Siya itong pianist nila!

Mabuti lang na hindi niya kasama ang iba.

Napagitla ako nang may dalawang kamay humawak sa aking pisngi at pinaharap sa kaniya. Agad namula ang pisngi ko dahil sa maamo ng mukha ni Rence at namumungay ang mga mata nakatutok sa'kin.

Nabitawan niya ang pisngi ko nang may tumikhim. Lumingon kami sa lalaking nakasuot ng pare.

“Gag—Ay, ako pala si father.” natatawang sambit niya at nilingon si Rence. “Lalaki... tanggap mo ba siya bilang asawa mo?”

Mahina akong napatawa dahil may hawak pa siya ng script, halatang nand'yan ang lines niya. Gumaan ang pakiramdam ko at nawala 'yong niyerbyos.

“I do,” ani Rence.

Sinuot niya ang singsing sa daliri ko at pinasadahan iyon.

His lips curled up.

“Ikaw naman ganda, tanggap mo ba siya?” nakangiting wika ng lalaki. Hindi na siya nakatitig sa papel na hawak niya, nasa akin na.

“Mag hindi ka— ay joke lang!” sinamaan siya ng tingin ni Rence pero agad iyon nawala nang makita niya nakatitig ako sa kaniya.

I cleared my throat.

“I do...”

Sinuot ko rin ang singsing sa daliri ni Rence. Nararamdaman ko naman parang may kuryente tuwing mahawakan ko siya.

Naghiyawan ang mga nanuod lalo na si Julius ang nangunguna. Ang iba ay nagsitilian at nagkukuha ng litrato.

“Blake, isang billion matanggap mo sa'kin 'pag ikiss mo siya sa lips!” sigaw ni Julius na kinahalakhak ni Rence.

“Damn you! Wala ka nga ng isang million, eh.”

“Hoy! Tumahimik muna kayo kasi parang nawalan ako ng role dito.” saway ng pare dito.

“You may now kiss the bride. . .” agad na naman ako napataranta. “in forehead.”

Napahinga ako ng maluwag at pumikit ng mariin. Tama 'yan, nagustohan ko na ngayon ang mga ssg officers ng school 'to. Sa kanila kasi ang marriage booth.

Dumilat ako at bumungad ang mukha ni Rence. Masyado siyang malapit ngayon.

He lean closer to me and whispered, “Sa noo pa rin kita hahalikan...” then I felt his soft lips in my forehead.

Punong pag-ingat pagpatak niya ng halik sa noo ko. Naramdaman ko namang umakyat ang lahat ng dugo ko sa mukha at pulang-pula parang kamatis.

_

Song: Tingin // Cup of joe