Midnight Band 1: Rence Blake Ichabod

Kabanata 5

Kabanata 5 (UNEDITED)

Kinabukasan ay kumalat ang litrato namin ni Rence at nakapost ito sa mismong page ng school. Kaya napapikit ako sa inis at kaba dahil kanina pang nag bubulongan ang mga kaklase ko tungkol sa nangyari kahapon.

Kahit ako rin ay hindi nakamove-on sa nangyari. Pagkatapos niyang patakan ng halik aking noo, agad akong tumakbo paalis at hindi siya nilingon.

“Are you okay?” Avria squeeze my hand. “Oh god, I saw the picture of you and blake! I even read those negative comments, Navida. How dare them says like that?” galit na galit ang mukha niya ngayon.

Ayan na naman. Pilit ko nga kinalimutan iyon.

I smiled bitterly.

“Yeah...” humina ang boses ko. “akala siguro nila inagaw ko ang idol nila. Hindi naman e, pero ang sakit ng mga salita nila, Avria.”

Nanunubig ang mga mata ko at parang bata sa harap niya nagsusumbong. Mabilis niya ako hinala at sinalubong ng mainit ng yakap. Nararamdaman ko namang dahan-dahan niya hinaplos ang buhok ko.

“Vida, girl, 'wag ka na umiiyak diyan. Biglang nawala ang picture niyo ni Blake. Dinelete na ata? Ewan ko,” sambit ni Linux. Nakapamaywang siyang nakatitig sa amin.

Natigilan ako. Delete? 

“Deleted? Mabuti kung ganoon dahil kung hindi? Ako mismo pumunta sa ssg office para mag reklamo at 'di mag dadalawag isip sabunotan ang nag post no'n,” mataray na saad ni Avria.

Umurong bigla luha ko at hinampas siya sa braso. “Gaga, takot ka nga kay Shin, eh.”

Dumungaw ang matinis at maarte na tawa ni Linux atsaka hinila ang isang upuan sa gilid para tumabi sa amin pag-uupo.

“Totoo! Nakakaloka talaga itong babaita to. Pumunta lang sa cebu ganito na agad,” aniya.

Mahina akong napatawa at umiling-iling sa kalokohan nila. Itong bakla 'to parang hindi rin natatakot kay Shin. Actually, hindi naman siya gaano katakot talaga, sadyang na trauma ata ang dalawa 'to sa punishment binigay ng president sa kanila nung pag cutting.

Tila'y nawala ang mabigat nararamdaman ko kanina nang marinig nawala ang litrato namin.

Pasalamat talaga ako dahil nandito sila baka masakal ako ng ibang kaklase naming babae. Kanina pa ang sama ng tingin nila sa akin at kulang na lang ilibing sa lupa.

“Ms. Niverda Everson, pinatawag ka ni president sa office niya!”

I furrowed.

Nakakapagtaka naman. Bakit niya ako pinatawag? As far I know, wala akong nilabag sa rules.

Himbis na umalis ang babaeng nerd ay nasa pinto pa rin siya at hinihintay ako.

Labag sa kalooban tumayo ako at nilingon ang dalawang kaibigan ko.

“Aalis na ako.”

They look each other and sudden stand up together.

“Sasama kami!”

“Sige, kayo na lang pumunta roon.” napaupo agad sila. “ayaw niyo makita ang mukha ni shin, 'di ba?”

Umiwas sila ng tingin.

Avria laughs awkwardly. “H-Hoy! Si linux ang may gusto sumama sa'yo 'no!”

“Shunga 'to! May gagawin ako. Hindi ako sasama.”

“Ako rin!”

Iniwan ko sila nagtatalo. Lumapit ako sa babaeng nerd at ngitian ito.

“Tara na,” ani ko.

Tumango lamang siya at nag unang lumakad. Silence filled with us. Walang sinuman ang may gustong magsalita hanggang sa dumating kami sa harap ng office ni president.

“Thank you.”

Sinuklian niya lamang ako ng ngiti at tumalikod na. Bumuga ako sa hangin dahil sa katahimikan ng babae iyon. Kilala ko siya. Minsan nga binully siya ng grupo ni Marion.

I really want to help her but I can't do it since Marion's father is a mayor in this city. How funny that your daughter was a bully then you're a mayor, right? However, I don't want to involve myself with them.

When I open the door, a young man who has a messy hair and dark circle under his eyes welcomed me. He didn't notice my presence. Busy ito pagtitig sa papel na hawak niya.

I gulped. Ano ang nangyari sa kaniya? Mukha siyang pagod.

“Hello...” mahinang saad ko. Napatayo naman ito nang marinig ang boses ko. “Good morning po, pinatawag mo raw ako?”

He cleared his throat and fix himself.

“Ah, yes, please sit here,” malumanay niyang sambit at tinuro ang bakanteng upuan sa harap niya. Walang pag-aalinlangang ako umupo roon at pinasadahan ang mukha nito.

“Bakit mukhang pagod ka, pres?” nagtataka kong tanong.

Punong pagod ang mata niya kasi. Tapos halatang walang tulog.

Malalim siyang bumugtong hininga at pilit ngumiti pero nauwi iyon sa ngiwi.

“I want to apologize in behalf of my ssg members for posting the photos of you and Blake, and for receiving such a hurtful words because of us.”

Naguguluhang tumingin ako sa kaniya. “Huh? Bakit ka nag so-sorry? You guys did nothing wrong.”

Gusto kung batukan ang sarili dahil sa katanghan iyon. Talaga ba? Walang ginawa na mali? Kasalanan nila ito. Kung hindi sana nila ako ginapos at hinayaang makatakas, edi walang nangyari ng ganito. Pero okay lang, masarap naman ang labi ni Renc— gosh, no, no!

“Tsk.” asik nito. “Nothing wrong, huh? I can see it in your eyes that you are blaming us because of what happens. To inform you, I'm a cousin of that man, Rence Blake Ichabod, who's crazy inlove with you.”

Muntikan ng atakin ang puso ko nang sabihin niya iyon. Suminghap ako sa hangin at hindi makapaniwalang nakatitig sa lalaking nasa harap ko.

Ayaw ko talaga kausapin ang lalaking 'to kasi kung ano-ano pinagsasabi. Straight forward at walang preno ang bibig.

His lips twisted.

He looked at me with amusement. “Oh, you won't believe me, right?”

Gusto ko siyang batukan at murahin dahil sa biro niya. Si Rence? Isang Ichabod at miyembro ng Midnight mahulog sa akin? Isang posible iyon. Malabong mangyayari.

“Nice joke, pres. Sana galingan mo magbibiro next time para paniniwalaan ka.” I laugh sarcastically.

“Aalis na ako.” dagdag ko pa.

Nag ring ang bell ibig sabihin no'n uwian na. Tumango naman ito kaya lumabas ako sa office niya, saktong tumunog ang cellphone ko.

Sinirado ko muna ang pinto bago basahin ang mensahe natanggap ko galing sa unknown number.

From: Unknown
+098********

Hi.

I'm Rence Blake Ichabod. I'm here outside of your school. I want to talk about us... I mean about the issue. I want to apologize in person.