AVCI (devam Ediyor)

Ela ben..

Şuan yaşasaydı tam 1 haftalık olacaktı..
Mert Atasoy... Doğmamış çocuğumun babası..
Onunla üniversite 2.sınıfta karşılaşmıştık.Çocuk gelişimi bölümü okuyordum. Kendimi bildim bileli erkeklerle hiç işim olmadı. Ne elini tuttuğum,ne öptüğüm..
Peşimden bu kadar koşmasaydı ve arkadaşlarımın ısrarı olmasaydı O da olmayacaktı.. Ama oldu..
Ona şans verdiğim gün kaderim nasıl da değişmiş meğer..
Her gün okul çıkışına sırf beni görmeye gelir,göremediğinde deliye dönerdi. Üstelik hergün başka bir arabayla. Arkadaşlarım "bugün hangi renk arabayla gelecek acaba"diye iddaaya girerlerdi.
Hayatında bir erkek tarafından ilgi görmemiş bir kıza bunlar nasıl da cazip gelir bir bilseniz.. Kanımı kaynatıyor,bedenim ateş gibi yanıyordu adeta..
Yaklaşık bir senelik sevgililik dönemimizde,gezmedigim mekan,gitmedigim ülke,giymediğim marka kalmadi diyebilirim. E haliyle derslerle de aram kalmamiştı. İstediğim herşey elimin altındayken kim ne yapsın vizeleri,ders notlarını?
Ailemin ilişkimi onaylamayan sözleri,çevremdekilerin sen çok değiştinleri,en azından okulun bitseydiciler beni oldukça bunaltmıştı.
Rüya gibi bir hayat yaşıyordum gerisinin ne önemi vardı?

Meğerse varmış..
Bunu hamile kaldığımda anladım..
Hastaneden çıktığım an Mert'e bunu nasıl söylerim diye icim içimi yiyordu.Ona güzel bir akşam yemeği hazırlayıp haberi yemekte verecektim. Bunun icin minik bebek patikleri bile almıştım.Kim bilir nasıl da sevinecekti?
Oysa hicbisey planladığım gibi gitmedi. Yüzünde güller açar diye düşündüğüm adamın yüzüne patikleri gördüğü an matem çökmüştü.
Ve beynimden vurulduğum o cümleyle sarsıldım..
"Merak etme bir an önce aldırır kurtuluruz"

Kurtulmak..
Nasıl da basit söylemişti. Sanki eline bir çöp poşeti vermişim de bunu at demişim gibi..
Şaka yaptığını düşünsem de gerçek öyle acıydı ki. Kabullenmek istemediğim halde yüzüme tokat gibi vuruyordu.
"Ben daha çok gencim"cümlesi bir bebeği aldırmak için nasıl bir savunma olabilir ki?
O an anlamıstım onunla olamayacağımı ama bebeğimsiz de olmayacağını..
"Sensiz yapamam ama baba da olamam" diyerek çırpınışları gözümde değerini iyice küçültüyordu.
En nihayetinde kararımı verdim. Onsuz yapabilirdim ama bebeğimi aldıramazdım.
Ailemin yanına karnımda bebegimle döndüm ama kapılar yüzüme bir bir vurulmuş üstelik bir daha açılmayacak şekilde mühürlenmişti.

Çok zorlu geçen 9 ay..
Ah neler yaşadığımı ne şartlar altında ayakta kaldığımı bir bilseniz..Kim bilir belki bir gün onları da anlatırım..
Karnımda bebeğim ve ben..
2 kişi olarak girdiğim hastaneden ellerim boş bir şekilde dönmüştüm. Bebeğimin boynuna kordon dolanmış ve onu kaybedeli 2 gün olmuş.
Ben aslında sadece onu değil,benliğimi,ruhumu,herşeyimi,gülüşlerimi kaybetmişim..
Evet..Oğlum yaşasaydı bugün tam 1 hafta olacaktı.. kollarımda olacaktı..
Nasıl alışacağım inanın bilmiyorum..
Bir mucizeye ihtiyacım var onu bekliyorum..