Yanlış Kişi /Yarıtexting

9 Bölüm

Arabadan inerek apartmana doğru yürüdüm. Ve kendi kaldığımız evimize çıktım....

Eve geldiğimde kızlar beni salona çekmiş Tuğçenin durumunu soruyordular.

"Doktor ilaç yazdı yarına bir şeyi kalmazmış bu alerji için. Ama grip de olduğu için 2,3 güne toparlar." dedim

"Yarın o zaman gidelim bir bakalım." dedi Lara

Simay "Ordan da ben burada kalan bir arkadaşıma geçicem." dediğinde Larayla ikimiz kafamızı sallayarak onu onayladık.

Annem mutfakta yemek yapıyor, babam balkonda oturuyordu. Bizde kızlarla salonda oturmuş sohbet ediyorduk.

Kapı çaldı. Ayağa kalktım kapıyı açmak için. Annem mutfaktan, babam balkondan koşarak kolidora çıktı. Ben ne bu telaş diye sormak istedim ama kapıda ki her kimse onu fazla bekletmemek için hemen kapıyı açtım. Kapıyı açtığım gibi gördüğüm kişiyle donup kaldım.

Bir kaç kez gözlerimi kırpıştırdım. Acaba yanlış görüyormuyum diye? Ama yok yanlış falan görmüyordum.

Karşımda Ayaz Karahan duruyordu.

Kendime geldiğim an hemen atlayarak boynuna sarıldım. O da sarılışıma karşılık vererek ellerini belime koydu.

"Ayaz hoşgeldinn." dedim sevinçle çıkan sesimle.

"Hoşbuldum da sen ne zamandan beri bana abi demiyorsun bakalım?" diyerek bana takıldı.

Annemin " Kızım bırak daha abin yeni geldi içeri geçsin." dediğini duydum. Ayazdan ayrılıp içeri geçtik.

Annem demek o yüzden mutfaktan çıkmıyor. Bin bir çeşit yemek yapmış. Anneme ne yapacağız bu kadar yemeği sorduğumda ise. 'Bir şey olmaz yeriz'. Cevapını almıştım. Şimdi ne için yaptığını anlamıştım.

Salonda oturmuş çay içiyorduk.

Babam "Eee nasılsın abimin oğlu?" dediğinde ben kıkırdamıştım. Babam hep Ayaza abimin oğlu diye seslenirdi. Ayaz benim amcamın oğluydu. Kendi işlerinin sebepiyle Almanya'da yaşıyordu. Tamı tamına 3 yıla yakındır onu görmüyordum. Ve baba tarafından en sevdiğim kuzenler arasında birinci sıradaydı kendileri. 28 yaşındaydı. Benim abim, ablam ve ya kardeşim yoktu ama Ayaz abimi kendi abim gibi görüyordum.

"Saol amca iyi, sizler nasılsınız asıl?"

Babamla Ayaz abim sohbet ederken bir anda annem " Hadi kızlar siz bana yardım edin yemekleri masaya koyalım."  dediğinde

Ayaz abim " Hiç gerek yok zahmet etme yenge ben çay içip kalkacağım zaten." dediğinde babam ve ben kaşlarımızı çattık. Burada kalmayacakmıydı yani?

"Burada kalmayacakmısın? Tamam diyelim burada kalmadın nerede kalacaksın Ayaz?" Babam ismiyle hitap ettiyse sinirlendiğinin göstergesidir.

"Otelde kalırım amca."

"Otel varken amcanın evine ne gerek var dimi Ayaz bey?"

"Hayır amca yani öyle değil."

"Nasıl peki?"

"Ben buraya gelmeden önce eşyalırımı falan otele bıraktım yani oradaki odama. Şimdi eşyalarım otelde."

"Tek derdin bu mu?" dedikten sonra Ayaz'ın hiç bir şey demediğini görüp yine konuştu." Eğer buysa gideriz eşyalırını alırız oğlum ne sorun ettin, çayımızı içip kalkarız."

Bunu dedikten sonra Ayaz daha fazla zorlamamak için başını salladı. Bu konuşmada bir kere bile ağzımızı açıp konuşmadık hiç birimiz. Içimden çoğu zaman Ayaz ama sesli bir şekilde Ayaz abi diyordum.