Καινούρια ζωή

Το τηλεφώνημα

Ξημέρωσε άλλη μια μέρα σε αυτή την κόλαση, κάπως έπρεπε να απασχολήσω τον εαυτό μου μιας και δεν είχα όρεξη να τσακωθώ πάλι μαζί της. Έτσι έκατσα στο γραφείο μου και έβγαλα ένα μπλοκ ζωγραφικής που έχω και άρχισα να ζωγραφίζω ότι εκείνη την ώρα σκεφτόμουνα. Στην αρχή έφτιαξα έναν άνθρωπο με φτερά και όσο το κοιτούσα στο μυαλό μου δεν έβγαζε κανένα νόημα αλλα κάτι μέσα μου, μου έλεγε πως εγώ αυτό το πρόσωπο με τα φτερά το γνωρίζω. Όμως το προσπέρασα και σταμάτησα να ζωγραφίζω βάζοντας το μπλοκ στην θέση του και το μολύβι στην μολυβοθήκη. Ευτυχώς σήμερα είναι Σάββατο όποτε δεν μας έχουν βάλει καθόλου δραστηριότητες, ούτε αγκαρίες απο τα ξημερώματα. Αποφάσισα να βγω έξω και την στιγμή που βημάτιζα αργά την σκάλα για να φτάσω στην πόρτα και να βγω απο το ορφανοτροφείο με σταματάει μια γνωστή φωνή λέγοντας μου:

" Που πας τέτοια ώρα νεαρέ μου;"

" Βόλτα, υπάρχει κανένα θέμα;"

" Ναι υπάρχει. Στο δωμάτιο σου γρήγορα!!"

" Δεν νομίζω, θα πηγαίνω όπου θέλω εγώ και ότι ώρα γουστάρω."

"Νεαρέ έχεις πολύ θράσος! Νταή πήγαινε τον γρήγορα στο δωμάτιο του και μην φύγεις καθόλου απο εκεί."

"Μάλιστα κ. Ράουζελ"

"Τόλμα να με ακουμπήσεις θα φας μπουνιά"

"Μικρέ άντε σύρσου με το καλό γιατί αλλιώς θα σε κάνω σακί με πατάτες"

" Έλα ρε, θες να παλέψουμε; Σε χω, για έλα, δεν σε φοβάμαι!"

"Καλά εγώ προειδοποίησα"

Με σήκωσε στα στιβαρά του μπράτσα σαν σακί με πατάτες αρπάζοντας με απο την μέση λες κα είμαι κανένα πρόβατο για να με πάει στο δωμάτιο. Έτσι όπως με είχε πριν προλάβει να ανέβει τις σκάλες μονολόγησα:

"Δεν έχω πει ακόμα την τελευταία μου κουβέντα" είπα και κοίταξα με ένα αγριεμένο ύφος την διευθύντρια ενώ εκείνη γελούσε.

Με άφησε έξω απο την πόρτα του δωματίου μου και με πρόσταξε να μπω μέσα και να μην τολμήσω να βγω έξω. Άνοιξα την πόρτα και βάδισα προς την μεριά του κρεβατιού μου κλείνοντας την με δύναμη προς τον μπράβο που με είχε φέρει ως εδώ. Έκατσα στο κρεβάτι και με μια απότομη κίνηση πήρα το κινητό μου στα χέρια, το ξεκλείδωσα και μπήκα στις επαφές ψάχνοντας τον αριθμό του κολλητού μου. Τον βρήκα και πάτησα να καλέσει και στο 2ο χτύπημα το σήκωσε λέγοντας: