Καινούρια ζωή

Μισή αλήθεια

Ξεκίνησε πάλι μια καινούρια μέρα μέσα σε αυτό το χάος, σε αυτή την κόλαση της ζωής μου.....κάπου που ποτέ δεν ήθελα να καταλήξω αλλά δεν το επέλεξα κιόλας.
Ξύπνησα κατά τις 9 το πρωί από το φως του ήλιου που έμπαινε από τα παράθυρα, άνοιξα τα μάτια μου σηκώθηκα από το κρεβάτι μου έπειτα πήγα στο μπάνιο, έπλυνα τα δόντια μου και το πρόσωπο ύστερα πήγα στην ντουλάπα να διαλέξω τι θα φορέσω. Το σημερινό outfit είναι ένα τζιν παντελόνι σε μια απόχρωση του γαλάζιου και μια άσπρη μπλούζα με μαύρα αθλητικά παπούτσια. Ντύθηκα έφτιαξα τα μαλλιά μου να μην είμαι σαν τον λέτσο, πήρα το κινητό μου βαδίζωντας προς την τραπεζαρία για να φάω πρωινό και να ξανά κλειδωθώ στο δωμάτιο μου γιατί δεν ήθελα να δω τα μούτρα της.
Μου χει κάνει τόσο κακό που απορώ πως την ανέχονται οι υπόλοιποι εδώ πέρα...
Αποφάσισα να κάτσω στο γραφείο και να ζωγραφίσω πάλι, αυτή τη φορά όμως είχα ένα πλάνο στο μυαλό μου. Έφτιαξα έναν άνθρωπο που είναι μισός άγγελος και ζει στην κόλαση... Δεν ξέρω πως το σκέφτηκα αυτό και πως το διατύπωσα στο χαρτί αλλά έμοιαζε τόσο όμορφο και τόσο γνώριμο... ανάθεμα κι αν ήξερα από που είναι οι γονείς μου, ανάθεμα κι αν είχαν δώσει ένα σημάδι πως ζούνε μπας και μου λύσουν πολλές από τις απορίες μου.. Τι ζωή είναι αυτή που κάνω.
Απορροφήθηκα τόσο πολύ στις σκέψεις που δεν είχα καταλάβει πως η πόρτα χτυπάει επανειλλημένα, βγήκα από τις σκέψεις μου και βάδισα προς τα εκεί. Την άνοιξα και μπροστά μου εμφανίστηκε αυτή η καρακάξα...

« Τι θες από τη ζωή μου πάλι;» Της ειπα ενώ ήθελα να τις ρίξω την πόρτα στη μούρη μπας και ο εγκέφαλος της μπει στη θέση του..​«συγκρατήσου Άξελ μην ρίχνεις το επίπεδο σου» σκέφτηκα.

«Ήρθα για να μιλήσουμε σοβαρά, χωρίς τσακωμούς» μου είπε με σοβαρό ύφος προσπερνώντας με επιδεικτικά και έκατσε πάνω στο κρεβάτι μου. Αφήνοντας με σύξυλο στην πόρτα.

Την έκλεισα και μου έκανε νόημα να πάω να κάτσω δίπλα της... για να δούμε τι θα ακούσουμε και σήμερα..
Έκατσα προετοιμάσα τον εαυτό μου ψυχολογικά και της είπα:

«Σε ακούω, πες μου»

«Λοιπόν θα σου απαντήσω ειλικρινά σε οτι με ρωτήσεις αλλά να ξέρεις πως δεν είναι δίκη μου η ευθύνη για όλα αυτά» μου είπε κάπως αμήχανα
Αρχίζω να ανησυχώ...

«Ωραία ακού λοιπόν, εχω παρατηρήσει πως ειμαι διαφορετικός από τα αλλά παιδιά της ηλικίας μου, δεν έχουμε τις ίδιες ικανότητες. Ωρες ωρες νιώθω πως εχω δυνάμεις, πως μπορώ να διαβάζω μυαλά αλλά με χει φθηρει όλο αυτό. Συνέχεια ονειρεύομαι έναν άνθρωπο που είναι μισός άγγελος αλλά μου μιλάει και δεν καταλαβαίνω τι λεει. Να δές» της ειπα ύστερα δείχνωντας την ζωγραφιά που έφτιαχνα πριν από λιγη ώρα.