Καινούρια ζωή

Ψέματα

Ξύπνησα από το φως του ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο, κοίταξα δεξιά αριστερά για να καταλάβω που βρίσκομαι... δεν θυμάμαι τι έγινε χθες... μήπως βγήκα για ποτό; Όχι, όχι αποκλείεται...
Σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι και με έπιασε μια περίεργη ζαλάδα. Μα τι στο καλό συμβαίνει με εμένα;
Κοίταξα ξανά γύρω μου και όπως διαπίστωσα ήμουν στο δωμάτιο μου. Εφόσον βρίσκομαι εδώ πέρα τότε γιατί το κεφάλι μου μαζί με το σώμα μου πονούσαν τόσο πολύ; Εν τέλη μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερα να σηκωθώ και να συρθώ σαν το φάντασμα μέχρι το μπάνιο για να κάνω ένα ντους. Αφαίρεσα τα ρούχα μου άνοιξα το ζεστό νερό και χώθηκα μες στην μπανιέρα. Έκατσα κάτω από το νερό αρκετές ώρες, μάλλον ήταν τόσες πολλές που είχαν αρχίσει τα χέρια μου να μουδιάζουν... Όσο ήμουν κάτω από το νερό έβαζα σε τάξη τις σκέψεις μου, προσπαθούσα να θυμηθώ τι συμβαίνει.... Μα η μνήμη μου δεν με βοηθούσε...

Μετά το μπάνιο, έβαλα τα ρούχα μου και κατέβηκα κάτω για το πρωινό. Μπήκα στο ασανσέρ αλλά όταν μπήκα μέσα και πήγα να πατήσω το κουμπί για τον 1ο όροφο άρχισα να ζαλίζομαι χειρότερα και να ανακατεύομαι απο την κλεισούρα που ένιωθα, έτσι βγήκα έξω και αναγκάστηκα να πάω από τις σκάλες, έφτασα και όλοι με κοιτούσαν περίεργα... Όλα τα μάτια ήτανε επάνω μου και ένιωθα άβολα, έπειτα έσυρα την καρέκλα για να κάτσω να φάω.
Έτρωγα με λαιμαργία μπορώ να πω λες και είχα να φάω χρόνια ολόκληρα ωστόσο η διευθύντρια με κοίταξε στα μάτια και έπειτα μου είπε:

«Άξελ, παιδί μου. Πως είσαι; Ανησυχήσαμε όλοι πάρα πολύ με αυτό που έγινε.»

«Εμ καλά είμαι απλώς ζαλίζομαι λίγο όμως δεν θυμάμαι τι συμβαίνει χθες. Βγήκα για ποτό γι' αυτό γύρισα τόσο χάλια;» Είπα παίζοντας με το φαγητό μου

«Όχι Άξελ καμία σχέση. Ήρθες μέχρι το γραφείο μου και μάλλον είδες κάτι παράξενο γιατί μέχρι να σου μιλήσω είχες λιποθυμήσει...» μου είπε αλλά την έβλεπα που κοιτούσε χαμηλά κι ένιωθα σαν να λέει ψέματα.

«Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα από αυτά, μήπως δεν ήρθα ποτέ στο γραφείο σας; Το λέω επειδή βρέθηκα στο δωμάτιο μου να κοιμάμαι>> είπα καθώς την κοίταζα στα μάτια και προσπαθούσα να θυμηθώ αν είχε συμβεί αυτό που μόλις είχε πει..

<< Άξελ καλέ μου κι όμως αυτό που σου είπα συμβαίνει ρώτα και τον μπράβο που σε πήγε προς το δωμάτιο σου.>>

<< Όντως μικρέ εγώ σε πήγα στο δωμάτιο σου, άκουσα την κ. Ράουζελ να φωνάζει βοήθεια και έτσι μπήκα μέσα στο γραφείο της και σε είδα λυπόθημω να σε κράταει εκείνη...>> είπε πέρνοντας απο μόνος του τον λόγο για να μιλήσει χωρίς να έχω προλάβει εγώ να του κάνω την ερώτηση.