Yaşamadığım şeyleri unutamadığım gibi.
Bakmadığım şeyleri görmediğim gibi. Dokunamadığım şeyleri hissedemediğim gibi.
Dinlemediğim şeyleri duyamadığım gibiydin sen.
Ne kadar baktıysam göremedim, ne kadar dinlediysem de duyamadım sonradan.
Zamanında yaşayamadım seni... Kaybettiğimde yangın yeri oldu kalbim...
Vazgeçtiğimde talan oldu aşkım... Gittiğinde viran oldu bu şehir... Ağladığımda sonbahar oldu yaz. Döndüğünde ne sana yetti içimdeki ben.
Ne de bana.
Tamir ede ede azaldım.
Söke taka kayboldu parçalarım.
En sonunda beni tamamlayan parçam olamadın.
Ben sen olamadım.
Sen içimde yaşayamadın.
Bu hikâyede şarkı sonunu, sonbahar yapraklarını, güvenim inancını, kan damarını, yanlış doğruyu kaybetti.
Sen beni, ben kalbimi kaybettim.
Kübra Esin Yazar
@Esin-Yzr
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RAMAK
ЧиклитRamak kaldı. Peki neye? Vazgeçilmeye mi vazgeçmeye mi? Sevilmeye mi sevmeye mi? Unutulmaya mı unutmaya mı? Düşmeye mi uçmaya mı? YAŞAMAYA MI ÖLMEYE Mİ?
