RAMAK

OYUN

Yine soğuk bir gece. Kulağımda kulaklık. Aklımda adın. Elimde kalemin kağıdım; yanımda sırtımdan vurmayacak gerçek dostlarım.

Sevmek zarar verirdi insana. Kitaplarda hep aksini ispatlasalarda gerçekti, zararlıydı işte...

Çok sevmemek. Hiç sevmemek gerek bu hayatta...
Sevdikçe ve sevilmediğini iliklerine kadar hissettikçe tükeniyor işte insan.

Hep ellerim soğuk olsun isterdim ben. Bir gün birini sevip ve sevilmek, o kişinin ellerimi ısıtmasını beklemek isterdim.
Ama benim ellerim hep sıcaktı. Belkide burdan anlamalıydım; çok sevipte, hiç sevilmeyeceğimi...

Sevipte sevilmemek en zorudur hep. Buda hayatın bir levelidir. En zor leveli...

Bu hayat oyununun, hîlesini bulan yoktu işte şimdiye kadar. Asıl püf noktası güvenmemekti.
Hiç bir şeye.
Attığın adımına bile.

Herkes kendi oyununu oynar. Hiç kimsenin amacı iyilik, yardım değildir.
Kendi oyununu tamamlamaktır.
Çıkarları olmayan bir yere asla dahil olmazlar.

Hayatın gerçeklerini görmek gerek...
Çok geç olmadan görmek.
Salak olmayı tercih etmek gerek birazda. Gerçekleri görüp, ona göre görmemiş gibi davranmak.
Çünkü gerçekleri gören insanlar asla mutlu olamazlar...