Siedemnastoletnia Eris Taylor, dostaje zaproszenie do wzięcia udziału w sztuce tanecznej. dziewczyna szybko podejmuje decyzji, bez odwrotnej. Dopiero przed występem dowiaduje się, że jurorzy to są jej przyrodni bracia. do tego jeszcze na drugi dzień...
Dzisiaj jest 24 grudnia. Wigilia. Czyli jak dla mnie dzień wolny. Nie mam rodziny, a przyjaciele ją mają. Ale też dodatkowe pieniądze. Starbucks jest dziś otwarty, a nikt niechce dziś pracować. Więc pracuje od 7:30 do 20:30. Dostaje dwa razy więcej kasy, a muszę zapłacić za rachunki. Więc spoko.
Obudziłam się o 4:38, nie byłam zadowolona z tego powodu, bo wczoraj siedziałam do późna z rachunkami. Wstałam, bo niemiałam innego wyjścia. Poszłam się wykompać i założyłam czarne spodnie I zieloną koszule.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Zrobiłam zdjęcie, mając zamiar wstawić je na instagrama. Poszłam do kuchni I zrobiłam sobie sądzone jajko z szczypiorkiem. Kiedy zjadłam, poszłam po kurtkę, kluczyki do motoru I kask. Weszłam na motor I pojechałam do pracy (czyt: Starbucks).
Nic się niedziało przez pierwsze godziny pracy. Mało ludzi przychodziło i wogóle. Wszytko było git, dopuki. Przyszedł mój szef. Boże. Mało co nie spadłam z krzesła. Patrzył na mnie dziwnie, ale nie podszedł do lady, więc nic nie powiedziałam. Obsłużyłem klienta, I już nikogo nie było w kolejce, więc postanowiłam się odezwać.
-Dzień dobry-powiedziałam. Normalnie mówię nazwisko lub imię, ale ani pierwszego nie znałam ani drugiego.
Męszczyzna się ockną i chyba nie wiedział co powiedzieć, ale ja czekałam.
-Emm...-zamyśliłam się-Poproszę czarną kawę.
-Dobrze, coś jeszcze?-zapytałam.
-Tak.-powiedział i wyją z kieszeni telefon.-Poproszę jeszcze piernikowe latte, kawę z mlekiem, oraz... trzy kawałki sernika piernikowego.-powiedział. Wiedziałam że latte to dla Simona, a kawa dla tego średniego, chyba Alexa.
-Dobrze-powiedziałam wstrzymując śmiech.
Wzięłam się za robienie napojów, wtrakcie powiedziałam szefowi że może sobie usiąść bo to trochę zajmie, a ja zaniosę je do stolika. Kiedy zrobiłam trzy kawy, pokoriłam sernik i dałam łyżeczki oraz widelczyki.
Kiedy zanosiłam je do stołu drzwi się otworzyły, wiedziałam że muszę się pospieszyć, bo nie chciałam kolejki. Jednak kroki skierowały się w tą samą stronę co ja. Dałam kawy oraz ciasto na stolik. Kawę czarną do szefa, latte i kawę z mlekiem na wolne miejsca. Obok napojów był sernik.
Obrucialm się i zobaczyłam dwóch chłopaków, jeden trochę nabumurszony, drugi miał banana na ustach.
-Dzień dobry.-powiedziałam I skninelam głową. Odeszłam od nich i poszłam za ładę.
Wzięłam do ręki książkę od matmy. Standardzik-pomyślałam. Słyszałam pytania do Szefa. "Co sie stało?" Albo. "Niepodobne do niej". Zaregowalam tylko pochwili kiedy ktoś staną przedemną. Czyli przed ladą. Szybko odłożyłam książkę I wstałam. Przecież to może być klient. Kiedy miałam głowę w dół, ten ktoś, podniósł ją do góry, dwoma palcami za brodę. To był mój szef. Kurwa, mój szef, niewiadomo ile odemnie starszy.
-Czemu kłamiesz-powiedział jak nawiązał zemną kontakt wzrokowy. Jego głos był lodowaty, ale ja miałam to wyczcwiczone bardziej.
-W czym? Ja nie kłamie... zależy.-powiedziałam myśląc o tych biletach które mi dał.
-W rodzinie. Masz rodzinę.-powiedział.
-Robiłeś śledztwo. Może I mam, ale ona nie jest jak rodzina.-powiedziałam.
-Blair?-zapytał głos za moim szefem.-Blair to twoja matka? I niejest dla ciebie rodziną.
-Nie mieszkam z nią, nie mam kontaktu. Nie uważam osoby która psuje cię psychicznie oraz biję fizycznie.-powiedziałam.
-Blair. To imię coś mi mówi.-powiedział Simon.-Czekaj. To nie jest była naszego taty?-zapytał swoich braci.
-Tak, tak się nazywała. Matt, sprawdzisz-zapytał.
-Zobaczę.-powiedział.-Masz jeszcze ojca.-zwrócił się do mnie.
-Nie uważam że ktoś jest spokrewniony ze mną jak mnie zostawił, kiedy miałam 5 lat.-powiedziałam.
-Jeszcze masz braci. Nie znam imion twoich braci ani ojca.-powiedział.
-Braci... Nie widziałam się z nimi od 5 lat. Niemam też kontaktu. A teraz muszę obsłużyć klientów.
-Nie.-powiedział a ja naniego się popatrzyłam.-zamykasz za dwadzieścia minut.-powiedział.
-Ja chce zarobić.-powiedziałam.
-Dam Ci pieniądze za cały dzień.
Już nie dyskutowałam. Obsłużyłem ostatnich klientów, którzy musieli brać na wynos. Jak już nikogo nie było, oprócz mnie i chłopców, przekręciłam karteczkę na drzwiach, tak żeby z zewnątrz, był napis "Zamknięte" dokleiłam jeszcze kartkę z napisem: "Przepraszamy za utrudnienia".
Poszłam i wzięłam moją torbę. Jak zamykałam kawiarnie, to chłopacy już wyszli. Czekali na mnie obok jakiegoś drogiego samochodu. Jednak ja podeszłam do nich i oddałam klucze szefowi. Podeszłam do mojego motoru I wyjęłam kluczyli z torby.
-Czemu tu stoisz?-zapytał Alex.
-Szukam kluczyków.-Powoedziałam, I kiedy znalazłam pomachałam nimi w stronę chłopaków.
-Czekaj. Ile ty masz lat?-zapytał Matt.
-17, zaraz 18.-powiedziałam.
-Tak szybko zdałaś na prawko! Jeszcze na motor!-krzyczał Simon.
-Można tak powiedzieć.-powiedziałam.-Dobra ja jadę-założyłam kask na głowę i siadając.
-Za nami.-powoedzial lodowato Matt.
-Czemu bym miała?-zapytałam też lodowato, ale owiele bardziej od niego. Patrzyłam mu prosto w oczy.
-Jedziesz za nami, bo musimy coś przegadać, złotko.-powoedział Alex.
Nic się nie odezwałam. Czemu? Prosty powód. Ktoś mnie tak nazywał. 5 lat temu. A teraz podobny ktoś chce żebym jechała z nimi..
-Mówiłeś tak do...-powoedział Simon, ale nie dokończył, widząc moją minę.-Eris...
-Tak, mówiłem tak do Eris! Ale jej nie ma!-krzykną.
Nic nie mówiłam. Obojętnie co, by się stało, bym to pamiętała...
