SONSUZ AŞK🖤♾️🖤

Hayal kırıklığı

Kpss sınavına girmeden önce başladım bu hikayeye ve geceleri daha çok ilham geliyor, sınavdı falandı derken süre uzadı ilham gelmedi vs. Şimdi yeniden buradayız:)

Eve geldiğimde ne Yaman ne de Cesur vardı haklı olarak Soysalanlarda kalıcaklardı. Alazla konuştuktan sonra oraya gidemezdim. Mutfağa geçip kendime nane limon çayı kaynattım hemen, doktorum doğal yollarla mide bulantıma iyi gelecek birkaç öneri vermişti. Çayımdan yudumlayıp bundan sonrası için ne yapmam gerektiğini düşünüyordum. Bu durumu şu an kimsenin öğrenmesini istemiyordum hatta elimde olsa en uzak ülkeye ışınlanmak isterdim. Kendimi çok çaresiz hissediyordum ama bir o kadar da güçlü hissediyordum, bebeğimin varlığıydı bana böyle hissettiren. Onu düşünmeyecektim artık önüme bakacaktım hatta gidicektim buradan bana söylediği son sözleri "içinde boğulucağım bir aile daha istemiyorum","bu bebeği aldır diyeceğim,sende benden nefret edeceksin" beynimde sürekli yankılanıp duruyordu. Hiç mi sevmemişti beni ya beni bu halde ortada bırakıp, arkasında bırakıp öylece gitmişti. Bu hikaye ona çok tanıdıktı oysaki Çağla'dan dolayı.. Rüzgar onun bebeğini zorla aldırdığında ikizinin ne hissettiğini, nasıl acı çektiğini ve o bebeği ne kadar istediğine de en yakından şahit olmamış mıydı Alaz. İkizi bebeğini kaybettiğinde ne kadar avcı çektiğini o da biliyordu.
"Belki ben bir ailem olsun istiyorum" dediğimde her ne kadar korksamda ondan güç almıştım bir aile kurma fikri o olduğu için içimi ısıtmıştı ikimizede iyi gelecekti, evet çok gençtik belki çok erkendi onu her türlü anlıyorum, peki beni anlamak da bu kadar zor muydu Alaz ya.. Şimdi bu hissettirdiklerin için senden nefret ediyorum, mutlu musun. Her defasında ben yanında olmaya çalıştıkça yaralarımı kanatmandan bana böyle hissettirmenden yoruldum.
Gözlerim her düşüncenin sonunda doluyor göz yaşlarım yanaklarımı ıslatıyordu her defasında usanmadan siliyordum. O sırada şiddetle kapı çalıyordu, o gelmişti.. niye buradaydıki, sesinin tınısından kapıyı her yumrukladığında endişesini duyabiliyordum taki kapıyı açıp "ne var ne istiyorsun" diyene kadar. Sabahki halinden eser yoktu, gözleri daha da kızarmış ,bitikti ve belliki bazı şeyleri iyice düşünmüş tartmıştı ama bizim için çok geçti. Rüzgar gibi kötü olmamayı seçmişti "Asi ben sana bunu yapamam" dediğindeki ses tonu düşüncelerini ele vermişti. Keşke bunları beni arkanda bırakmadan önce söyleseydin be Alaz şimdi beni bu kadar kırmışken bu psikolojiye sürüklemişken bende "ne..! Çok teşekkür ederim bebeğime sahip çıkacaksın sabahki dediklerine hiç alınmadım" dememi felan mı bekliyordu. Hayır..! Benimde hislerim var onun yıprandığı kadar bende yıprandım bana her ne yaşarsa yaşasın böyle hissettirmeye hakkı yoktu.
"Bebeği birlikte büyü.." sözünü kesmiştim,"bebek felan yok" gözlerinde o hayal kırıklığını o an gördüm, istemiş miydi gerçekten.. bir adım geriye düşmüştü ona aldırdığımı son kez söylediğimde artık  geç kaldığını o da fark etmişti. Haklı isyanım karşısında ağzını bile açamamıştı bu zamana kadar sakladıklarımı şimdi yüksek sesle haykırmıştım ona orada anlamıştı ama çok geçti. Kapıyı kapatırken içimdeki his beni kemiriyordu, canım hala çok yanıyordu ama bebeği istememişti ve ben onu bu duruma zorlayamazdım, sırf yokluğuma dayanamayacağı için dönmüştü bugün çünkü biliyordu artık bu bebeği aldırdığımda onunla tamamen kopacağımı ve geri dönüşümüzün olmayacağını, bebek için değil benim için gelmesi yakıyordu canımı. Karnımdaki bebeğin ne suçu vardı. Kapıyı kapatıp dizlerimin üzerine çöküp hıçkırarak ağlıyordum yalnız değildim,onunda ağlama sesi kulaklarımdaydı. Elimi karnıma götürdüğümde bebeğimden özür diliyordum onu babasından ayırdığım için onu babasız büyüteceğim için söylediklerim için..
Umarım beğenmişsinizdir, sizce hikayenin devamı nasıl olucak ve beklentiniz neler?
Yeni bölüm 20 oy olunca gelicek🌸