BELİRSİZ

Haberler

Evet arkadaşlar bu benim ilk bölümüm. Bu bölüm biraz kısa ama diğer bölüm daha uzun olacak. İyi okumalar. :)

Kate on yedi yaşında genç bir kızdır. Orta boylu ve tatlı yüzlüdür. Arkadaş çevresi çok geniş olmasa da birkaç yakın arkadaşı vardır. Zaten Kate 'sizin bin arkadaşınız benim tek arkadaşıma denktir' sözüne inanan birisidir.

KATE

Sabah alarmım çaldı. Bu gün okula gitmek için güzel bir gündü. Hava güzel görünüyordu ve ben de enerji doluydum. Bu günümün güzel geçeceği umuduyla yatağımdan kalktım. Okula gitmek sıkıcı geliyordu ama arkadaşlarla vakit geçirmek kulağa kötü gelmiyordu. Üstüme kıyafetlerimi hızlıca giydikten sonra banyoya gittim ve aynaya baktım. Saçıma ne yapacağımı düşündüm. Yüzümü yıkadım. Saçıma yandan bir örük yaptım. Aşaya inip kahvaltı yaptım. Sırt çantamı da alıp durağa gittim. Otobüs geldi. Beni okula kadar götürdü ve indim. Aşaya indiğimde Simon -soğuk espriler kralı- yanıma geldi. Her zamanki esprilerinden yaptı. Komik değildi ama yine de güldüm. Esprilerine gülünmesi hoşuna gider. Daha sonra onunla konuşarak okula girdim. Dolabımın yanında en iyi arkadaşlarım olan Mandy, Jane ve Carlos -biz ona kısaca Carl deriz- vardı. Geldiğimi farketmediler. Nasıl olsa yanlarına gittiğimde farketmişlerdi. Onlarla selamlastiktan sonra onlar konuşmalarına devam ettiler. Carl beni de konuşmaya dahil ederek sordu "Sen bu günkü haberleri duydun mu?". Ben haberlerden habersiz bir şekilde cevap verdim "Hayır. Önemli bir şeyi mi kaçırdım? ". " Nasıl duymazsın? Kurtlarla ilgili... " dedi Mandy. Herkes benim kurtlara karşı bir hobim olduğunu bilir. Hatta odama girildiğinde karşıdaki duvar kurt portrelerinden görünmez. "Kutlarla ilgili değil. Kurda benzer bir yaratığa ait bir haber." dedi Jane. Mandy homurdandı "Ne farkı var.". Carl konuşmaya başladı "Son günlerde çoğalan cinayetler vardı, biliyorsundur. Bir cesedin üstünde kurda benzer bir şeyin DNA sına rastlanmış. Bilim adamarı bunun kesinlikle bir kurda ait olmadığını ama ona benzer birşeye ait olduğunu söylemiş.". Bunları duymak beni heyecanlandırdı çünkü ben kurt adamlara inanıyordum. Kurt adamların insan kurgusu olma ihtimalini aklımdan çoktan çıkartmıştım. O kadar kusursuz birşeyi insanlar nasıl uydurabilirdi ki? Ortalığı bir sessizlik kapladı. Neden olduğu gayet açıktı aslında gıcık ve havalı Bella ve kuyrukları okula gelmişti. Sanki okula değilde podyuma geliyor gibi görünüyorlardı -her zamanki gibi-. Koca bir gün derslerle sıkıldıktan sonra okulun son zil sesini duyduk ve hepimiz kosarcasına okuldan çıktık. Otobüs durağına doğru ilerledim. Otobüs beş dakika içinde geldi. Eve gelirken kulakliklarimi taktım ve en sevdiğim şarkıları bir sıraya koyup dinlemeye başladım. Böyle yaptığımda yol bana kısa gibi geliyor. Eve geldim. Sırt çantamı odaya girdiğim gibi bir köşeye attım. Sonra şu habere bir göz attım. Carl' ın anlattığı gibiydi, ne eksik ne fazla... Bu gününün yorgunluğuyla kendimi yatağıma attım. Gece olmuş. Kurt posterlerime baktım. Kurt gördüğümü hatırlıyorum. Ormanın arasından bana bakıyordu. Arkamda birşeyin olduğunu anlatmaya çalışıyordu sanki. Arkama döndüğümde orda bir avcının olduğunu gördüm. Avcının bana birşey yapmayacağını biliyordum. Ama kurda birşey yapmayacağından emin değildim. Kurdu benimsemistim. Ona birşey olmasına izin vermezdim ama ne olduysa bir anda oldu arkama baktığımda az önceki kurt yerde kanlarla yatan bir adam olmuştu. Terler içinde uyandım nefes nefese kalmıştım. Bunun bir rüya olmasına o kadar sevinmiştim ki o an. Pardon rüya değil bir kâbus... Bir daha kâbus görmeme umuduyla tekrar uykuya daldım.