Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selam millet 💓
Yeni bölüm ile karşınızdayım 🎉.
Umarım beğenirsiniz.
Hadi o zaman bölüme geçelim .
FİNAL bölümünü yayınlayacağım
(*˘︶˘*).｡*♡
Sabah gözlerimi belime dolanan kol ile açtım. Uykulu gözlerim ile yavaşça arkama baktım.
Kerem belime sarılmış bir şekilde uyuyordu, dudakları hafif aralık saçları ise dağınıktı. Dün eve gelince olanlar geldi aklıma birer birer.
Kerem benim eşyalarımın tümünü kendi odasına aldırtmıştı, makyaj masamı dahi.
Dün eve gelince çoğunlukla uyumuştum, bugün de uyumayı düşünüyordum, çünkü bu kalp ameliyatı beni gerçekten çok yormuştu.
Her dakika uyumak istiyordum ama Kerem ile de vakit geçirmek istiyordum. Kerem neredeyse hiç yanımdan ayrılmıyordu.
Gözümü açtığım ve kapattığım anlarda bile yanımda oluyordu.
Bu ise benim mutlu olmamı sağlıyordu. Gerçekten hayatımda en içten bir şekilde mutlu olmuştum ve belki size bencilce gelecek ama her zaman Kerem ile mutlu olmak istiyordum.
Kerem yavaşça gözlerini açtı ve bana baktı.
"Günaydın." Dedim uykulu bir halde gülümseyerek.
"Günaydın güzelim." Diyen Kerem belimdeki kollarını daha da sıklaştırdı. Bu ise gülümsememe neden oldu.
Bu aralar her şeye gülümsüyorsun zaten.
Diyen iç sesimi boş verdim bile. Bazen bazı şeyleri boş vermek gerekiyordu.
Bunu en iyi ailem denemeyecek insanlarda öğrenmiştim, boş vermişlik.
Onları düşünmek bile istemiyordum, onlar kötü anılardan ibaretti çünkü, ve ben artık kötü anıları düşünmek istemiyordum, hatırlamakta dahil buna.
"Ne oldu? Daldın bir an." Dedi Kerem yüzümdeki saçları çekerken.
"Yok bişey." Dedim gülümsemeye çalışarak.
"Seni zorlamayacağım." Dedi ardından yavaşça yataktan kalktı ve oturur hale geldi.
"Gel yüzünü yıkayalım." Dedi ve yataktan kalkmama yardım etti. Ara ara ameliyat yerime keskin bir ağrı giriyordu.
