Η Θανάσιμη Νότα (girlxgirl)

Ο Πόνος

"Εδώ ζούσα, από την μέρα που έφυγα από το ορφανοτροφείο εώς την ημέρα που..."
τα μάτια της γυάλισαν και η ανάσα της έγινε πιο κοφτή, στην προσπάθεια της να καταπνίξει τα δάκρυα που κινδύνευαν να σχηματιστούν στα καστανά της μάτια.
"...εώς την ημέρα που ο Παύλος πέθανε."
Την παρατήρησα να σφίγγει τα χέρια της σε γροθιές θαρρείς και αυτή η πρόταση της είχε αφήσει μια ουλή στην καρδιά και την πονούσε τώρα αφόρητα.

"Ο Παύλος, ο δολοφόνος της μητέρας μου και πρώην άντρας σου;" ρώτησα έκπληκτη.
Εκείνη ένευσε διακριτικά.
"Σε αυτό το σπίτι ζούσατε με τον Παύλο;" ρώτησα διστακτικά, κοιτώντας την ευερέθιστη έκφραση του προσώπου της.

"Ναι." απάντησε εκείνη μονολεκτικά.
Ο θυμός που επιδίωκα τόση ώρα να κατευνάσω, είχε αρχίσει να με τρώει αργά αλλά με όλο και πιο έντονο ρυθμό, ώσπου ένιωθα τώρα τις λέξεις να πετάγονται από το στόμα μου, χωρίς επεξεργασία και σκέψη:

"Προσπαθώ να αντιμετωπίσω την δολοφονία της μητέρας μου αντικειμενικά, Κασσάνδρα, το ξέρεις. Αλλά αυτός ο άνθρωπος, ο Παύλος, είχε μεγάλο πρόβλημα στο μυαλό και στην συνείδηση, από όποια οπτική και να το δεις! Δεν λέω ότι του άξιζε το τέλος της αυτοκτονίας, σε κανέναν δεν αξίζει ένα τόσο απελπισμένο και αβοήθητο τέλος, αλλά με την αυτοκτονία του δεν μπορώ παρά να νιώθω μια δικαίωση! Νιώθω ότι τοποθετήθηκε μια τελεία σε αυτόν τον ατελείωτο αιματηρό κύκλο, όσο κακό και αν ακούγεται αυτό που σου λέω τώρα...Δεν ξέρω, με θεωρείς σκληρή;" είπα και κοίταξα το πονεμένο βλέμμα της που ένιωθα πως με τραβούσε κάτω στο παγωμένο σκοτεινό βάθος του ποταμού.

"Ναι, Αλτάνη. Είσαι το ίδιο σκληρή με όπως ήμουν και εγώ τότε. Είσαι το ίδιο σκληρή, γαμώτο! Το αίμα δεν πληρώνεται με αίμα, ό,τι και να κάνεις. Είσαι υποχρεωμένος να ζεις με τις τύψεις ούτως ή άλλως..." είπε και έθαψε το πρόσωπο της πίσω από τα χέρια της.

Έκλαιγε; Δεν άκουγα κλάμα, παρά μόνο έβλεπα το σώμα της να τινάζεται και τους σιωπηλούς της λυγμούς να την κυριεύουν.
Σκούπισε, ξαφνικά , τα δάκρυα της και γύρισε να με κοιτάξει με μια τόσο ουδέτερη και απαθή έκφραση, που ειλικρινά αμφέβαλλα για το αν την είχα όντως δει να κλαίει πριν λίγα δευτερόλεπτα.

"Τον Παύλο τον αγαπούσα, Αλτάνη, και ας ήξερα ότι είχε μεγάλο πρόβλημα...
Νόμιζα, ειλικρινά, ότι ο θάνατος του πατέρα του τον είχε επηρεάσει τόσο πολύ που είχε χάσει τα λογικά του, αλλά ήμουν πεπεισμένη ότι θα γινόταν καλά, κάποια μέρα θα σταματούσε να πείνει τόσο, να με δέρνει, να...να με βιάζει. Σωστά; Αν του χάριζα τον χρόνο, την υπομονή, όλα θα έφτιαχναν μια μέρα, έτσι πίστευα.