Σήμερα ήταν 7 Μαρτίου. Μία από τις πιο κρίσιμες πρόβες λίγο πριν την μεγάλη ημέρα της παράστασης.
Μία ανάμειξη ενθουσιασμού και άγχους είχαν κατοικήσει στον θώρακα μου και καθρεφτιζόταν στο πρόσωπο και των πέντε ατόμων γύρω μου. Ακόμη και την Μαρκέλλα, που άλλωτε την έβλεπα στην τάξη και έπρεπε να κάνω ολόκληρο εσωτερικό διάλογο για να πείσω τον εαυτό μου ότι το να της σπάσω τα δόντια δεν θα άξιζε τον κόπο, την έβλεπα τώρα αλλιώς.
Όλα τα μέλη της χορωδίας είχαμε δεθεί αρκετά, μπορεί να μην συμπαθούσαμε όλοι όλους αλλά είχαμε ένα κοινό σκοπό, όπως μας έλεγε η Κασσάνδρα.
" Πώς νιώθεις;" με ρωτούσε η Ελίζα, κουνώντας νευρικά το πόδι της.
"Όπως νιώθεις και εσύ" είπα δείχνοντας το τρεμάμενο πόδι της.
" Δεν είναι η πρώτη φορά που θα παίξω πιάνο μπροστά σε κόσμο, αλλά αυτή την φορά νιώθω διαφορετικά, δεν ξέρω γιατί" είπε σκουντώντας τις ξανθές μπούκλες από το πρόσωπο της.
"Ναι γιατί είναι αλλιώς να παίζεις πιάνο μπροστά σε ένα κοπάδι ανεγκέφαλα δεκαεφτάχρονα που είναι έτοιμα να κράξουν το παράμικρο λάθος σου..." συμπλήρωσα εγώ.
"Θα έρθουν και άλλα σχολεία της περιοχής για να μας θαυμάζουν, το ξερες;" ρώτησε η Ελίζα ξεπιάνοντας τα δάχτυλα της πριν κάτσει μπροστά από το πιάνο της.
"Υπέροχα νέα" είπα ειρωνικά και έκατσα και εγώ μπροστά στο πιάνο μου, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ελίζας.
Δίπλα μας, τα δύο αγόρια κούρδιζαν την κιθάρα τους και χασκογελούσαν ενώ η Μαρκέλλα έβγαζε περίεργους ήχους από το στόμα της.
"Τι γελάτε βρε σαχλοί; Είναι ασκήσεις για τις φωνητικές χορδές, άσχετοι!"
φώναζε εκείνη κουνώντας τους το δάχτυλο.
"Τι ώρα έχει πάει;" ρώτησα, νιώθοντας το άγχος μέσα μου να επικρατεί.
" Η δικιά σου έχει αργήσει ήδη δέκα λεπτά, όπως συνηθίζει, άλλωστε, να κάνει τις τελευταίες μέρες. Αν αργήσουμε εμείς, όμως στο μάθημα της, μας στέλνει αμέσως βολτίτσα στην διευθύντρια. Μα τι δαίμονας!" είπε η Ελίζα και γέλασε δυνατά.
Μόλις κατάλαβε ότι εγώ δεν γελούσα, με κοίταξε ανήσυχη και σταμάτησε να γελάει.
"Ώχου εντάξει μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Μία πλάκα έκανα. Ο έρωτας σε έχει κάνει πολύ ευαίσθητη, να το ξέρεις αυτό!" είπε η Ελίζα και στριφογύρισε τα μάτια της.
Εγώ όμως δεν την άκουγα, τα λόγια της είχαν γίνει μία στατική γραμμή στα αυτιά μου. Το μυαλό μου βρισκόταν αλλού. Βασανιζόταν...
أنت تقرأ
Η Θανάσιμη Νότα (girlxgirl)
أدب المراهقينΗ Αλτάνη. Μία κακομαθημένη, εγωίστρια και μοναχική 18χρονη κοπέλα. Μια μοναχοκόρη πλούσιων και αυστηρών γονιών. Η ζωή της έρχεται άνω- κάτω από την μέρα που οι γονείς της, την αναγκάζουν να παρακολουθήσει αυτά τα καταραμένα μαθήματα πιάνου. Η δασκά...
