First Day of the Rest of Our Lives

Beginning of the Ending

Margeta Stefanos'un verdiği pijama üstünü giymiş yatakta uyuyordur. Stefanos odaya girer kıyafetler yerine çorba vardır ellerinde. Bir kenara bırakır. Çarşafı Margeta'nın üzerine çeker saçlarını okşar. Hala o uyurken endişeli olan ruh halinden kurtulamamıştır. Onu uyandırmak istiyordur. Ama kendisine hakim olur. Ne kadar zaman beklemek zorunda olduğunu düşünür.

"1 Ay Önce Hastanede

"Bay Stefanos bakın ameliyat bu durum için çare olmayacaktır."

Stefanos oldukça sinirlidir "Çareyi siz söyleyin o zaman. Burada hiçbir şey yapmıyorsunuz."

Doktor ne söylerse söylesin fikrini değiştiremeyeceğini anladığı Stefanos'la daha açık konuşmaya çalışır. "Bakın bu tür kanamalarda hasta ameliyatı kaldıramayacak kadar güçsüz düşer yapacak tek şey kanamanın dağılmasını beklemekti. Nitekim öyle de oldu ama Bayan Margeta bu süreçte komaya girdi. Kanamanın ne kadar hasar bıraktığını da bilmiyoruz."

Stefanos duyduğu kötü şeylerden bıkmış bir ifadeyle doktoru kolundan tutarak odadan çıkarır "Yanılmıyorsam bana onun bizi duyuyor olabileceğini söylediniz. Karımın yanında böyle şeyler söylemeyin"

"Bu bilginin geçerliliğinden hala emin..."

"En ufak bir ihtimal varsa bile!"

Doktor başını sallar "İzin verirseniz devam edeyim. Kanama şu an kontrol altında ancak söylediğim gibi nasıl bir hasar verdiğini bilmiyoruz daha da kötüsü ameliyatla tedavi edilebilecek bir şey olduğunu sanmıyoruz."

Stefanos'un boğazına bir yumru oturur. "Ya hasar filan yoksa gayet iyiyse tek sorunu uyanamamaksa."

"Size umut vermeyi çok isterdim. Ama bu kadar kompleks bir durumda söylediğiniz çok düşük bir ihtimal.

Stefanos derin bir iç çeker. "O uyanmadan bilmezsiniz. Hayatın ona ne kadar çok şey borçlu olduğunu asla bilemezsiniz. Bu ihtimal olmak zorunda."

"Bay Stefanos size umudunuzu kesin diyemem ama bu kadar büyük ihtimalleri de göz ardı etmeyin diyebilirim. İzninizle."

Doktor uzaklaşır Stefanos sessizce önüne bakar diğer taraftan omzuna dokunan bir el hisseder.

"Neler söyledi?"

"Duymayı beklediğimiz bir şey yok oğlum. Henüz."

Jason kapı aralığından Margeta'ya bakar. "Hayatta olmasına bir an bile sevinemedim onu bulmuş bile sayılmazken tekrar nasıl kaybedebilirim?" "

Stefanos yatakta sessizce beklerken Margeta gözlerini açar. "Ahh seni beklerken uyuyakalmışım. Bulabildin mi kıyafetlerimi?"

Stefanos gülümseyerek bakar ona. "Buldum ama pijamam sana o kadar yakışmış ki bence hiç çıkarma sen bunu."

Margeta'da güler kendi haline. "Ne demezsin bak tam benim bedenim."

Stefanos eline kaseyi alır. "Panagiota birazdan getirecek sen de bu arada biraz çorba iç." Margeta'ya bir kaşık uzatır.

Margeta çorbayı içmeye başlar. "Jason hala gelmedi."

"Sıkıldın mı benden, gelip seni götürsün mü istiyorsun?"

"En azından denemesini istiyordum sanırım." Gözleri boşluğa takılır.

"Ona biraz zaman ver. Hala şaşkın üstelik nazik olmaya çalışıyor. Eh biraz da acemilik çekiyor."

Margeta'yı güldürmeyi başarır. "En karanlık anlarda bile her zaman bir meleksin". Yanağını okşar ve elimdeki kaseyi alıp bir kenara bırakır. Onu kendine çeker ve tutkuyla öper. Yavaşça aşağı doğru kayar ve onu üstüne doğru çeker.