Wojownicy Światło Mroku Lodowate Proroctwo Tom 1 Seria 1

Rozdział 6

Jasne promienie słońca oświetlały okolice i cały las, gdy Lodowata Łapa, kręcąc się niespokojnie, czekała, aż dowodzący patrolem bojowym Jadowity Wąż skończy rozmawiać z Pszczelim Ogonem.

Uczennica dopiero teraz zdała sobie jak wykończona jest i jak mocno pieką ją rany. Miała ochotę przespać cały księżyc w ciepłym posłaniu!

Z krzaków gwałtownie wyskoczyła Zaśnieżona Gwiazda. Przywódczyni natychmiast wbiła wzrok w córkę.

— Lodowata Łapo! — zawołała i szybko znalazła się przy uczennicy — Nic ci nie jest? Wszystko dobrze?

— Ch-chyba tak — wymamrotała kotka, wtulając się w ciepłą sierść matki.

— Martwiłam się — wyszeptała liderka Klanu Rosy liżąc córkę po głowię — Cieszę się, że nic ci nie jest.

Gdyby wojownicy Klanu Rosy przybyli chwilę później to nie mogłabyś tego stwierdzić — pomyślała, lecz nie powiedziała tego na głos, nie chcąc niepokoić przywódczyni.

Zaśnieżona Gwiazda przez chwilę jeszcze stała przy kotce, po czym cofnęła się trochę i obmiotła wzrokiem okolice. Podszycie wokół miejscami było poplamione krwią, zwłaszcza ziemia.

Przywódczyni Klanu Rosy wydała z siebie gwałtowny jęk, spojrzawszy za uczennicę. Ta zorientowała się, że leżał tam Lwie Futro.

— Wracaj z resztą do obozu — rozkazała Jadowitemu Wężowi, drżącym głosem.

Kocur z wahaniem kiwnął głową, po czym dał reszcie znak ogonem, a sam ruszył w stronę obozu.

Lodowata Łapa nie poruszyła się jednak. Minęły ją Ruda Pręga i Biały Kwiat, doganiając resztę, a chwilę później odgłosy kroków wracających do obozu wojowników ucichły.

Kotka jednak nie poruszyła się. Wpatrywała się w Zaśnieżoną Gwiazdę kucającą przy ciele Lwiego Futra z pochyloną głową. Przywódczyni mówiła coś, lecz tak cicho, że Lodowata Łapa nie była w stanie tego dosłyszeć. Uczennica po chwili wahania podeszła ostrożnie bliżej, wpatrując się w matkę. Ta jednak nie zwróciła na nią uwagi, nawet gdy znalazła się ona zaledwie o jakąś długość ogona od niej.

— Lwie Futro..? — szepnęła ledwie dosłyszalnie Zaśnieżona Gwiazda, łamiącym się głosem — Wstawaj! Nie możesz być martwy... to... to była tylko potyczka o terytorium i zwierzynę... Oh, proszę cię! —nachyliła się i wtuliła w jego futro — Nie mogę uwierzyć w to, że tak szybko cię straciłam... Mogłeś pewnego dnia stać się Lwią Gwiazdą... Nie tak miało być...

Lodowata Łapa, czując uścisk w żołądku podeszła powoli do przywódczyni, opłakującej zastępcę.

— Tak mi przykro, Zaśnieżona Gwiazdo... — wymamrotała cicho z żalem w oczach. Zaśnieżona Gwiazda uniosła głowę, patrząc na nią, więc dodała po chwili: — J-ja próbowałam mu pomóc... Naprawdę... Ale...

— Nie obwiniaj się, Lodowata Łapo — uspokoiła ją łagodnym głosem matka — Wiem, że gdybyś mogła uratowałabyś go.

Uczennica z wahaniem kiwnęła głową, po czym przysiadła przy liderce Klanu Rosy i wtuliła się w jej gęste białe futro, identyczne do swojego.

— Co zamierzasz teraz zrobić? — zapytała śnieżno biała kotka wpatrując się w przywódczynie.

Ta westchnęła.

— W sprawie Klanu Blizny? Wzmocnimy patrole, ale tym się nie martw. Przepędziliśmy ich.

Lodowata Łapa widziała wyraźne przygnębienie przywódczyni. Ale co się jej dziwić? Lwie Futro nie powinien umrzeć...