"Ukryta Siła" (Hazbin Hotel)

Rozdział VI

-Wiesz co Ci powiem? Wyglądasz jak jeleń, którego potrącił samochód!
-A Ty wyglądasz jak anioł, który był za mały i wypadł z Nieba przez barierkę, bo była umieszczona za wysoko!
-A Ty masz uśmiech jak banan, ale taki mocno przeterminowany!
-Za to Twój łeb jest taki mały, że zmieściłyby się jeszcze ze trzy takie w tym Twoim kapeluszu!
-A Ty wyglądasz jak nieudany jeleń!
-A Ciebie jak tworzyli to zapomnieli dodać "wzrost" bo im się przyprawa skończyła!
-Ty natomiast brzmisz jak rura wydechowa na wyczerpaniu, którą zapominieli wyczyścić i dlatego tak chropocze!
-A Ty potrzebujesz pomocy za każdym razem jak chcesz wejść po schodach!
-A Ty masz taki wielki łeb, że nie mieścisz się w drzwiach!
-A Ty jesteś taki malutki, że jak chciałeś zerwać jabłko to Lilith Cię musiała podsadzać, bo sam męczyłbyś się tygodniami!
-A Ty musisz się podtrzymywać laski, bo byś się nie utrzymał na tych swoich jelenich nogach!
-Ciebie natomiast zapomnieli pomalować, bo jesteś blady jak papier ścierny!
-Jakbyś grał w "Bambim" to dostałbyś rolę jelenia ze złamanych porożem!
-A Ciebie by w ogóle nie wybrali do obsady, bo by Cię nie zauważyli na castingu!
-A tak przy okazji nie powinieneś być u Świętego Mikołaja? Chyba zgubił Rudolfa!
-A mi się wydaje, że właśnie brakuje mu elfa!
-Ja przynajmniej umiem konstruować zabawki! Ty byś pustych sanek nie pociągnął!
-I co byś dał tym dzieciom? Gumową kaczuszkę w czapeczce? Kaczuszkę w okularach i najnowszy krzyk mody: kaczuszka jajko niespodzianka?!
-Przynajmniej mój płaszcz nie wygląda jakbym wyciął go z firanki cioci!
-Ja przynajmniej nie muszę się wstydzić nakrycia głowy, bo Ty nie masz kapelusza, tylko garnek na zupę pomidorową! Cała rodzina by się najadła!
-Możecie się kurwa wreszcie zamknąć!!! - wrzasnęła Charlie, ale oni w dalszym ciągu pochłonięci byli walką. Alastor przycisnął Lucyfera do ściany a ten w zamian kopnął go w nogę.
-CISZA !!! - wrzasnęła Charlie a pod wpływem jej gniewu po całym pomieszczeniu rozprzestrzeniła się moc w postaci dziwnych fali. Moc była tak silna jak emocje Charlie, więc nic dziwnego, że obaj mężczyźni znaleźli się po dwóch przeciwnych stronach pokoju, w pozycji leżącej na podłodze.
-O nie! Przepraszam Was! - kiedy zobaczyła co zrobiła gniew natychmiast zastąpił strach. - Nic Wam się nie stało? Zrobiłam Wam krzywdę? - spytała podbiegając do ojca, ale wtedy zobaczyła coś co sprawiło, że zmieniła kierunek. Jednak nie podeszła do Alastora, a zatrzymała się kilka kroków od niego. Wybiła mu zęba.
-Ja strasznie, strasznie Cię przepraszam. Jest mi naprawdę przykro.
-Jakiś niedorobiony ten jeleń. - parsknął Lucyfer, który już dawno zdążył podnieść się z ziemi.
-Tato! - skarciła go Charlie, a następnie zwróciła się do Alastora - Alastorze, ja nie chciałam...
-Charlie, proszę Cię wyjdź. - odrzekł szorstko próbując pozbierać się z podłogi.
-Ja tylko... - dziewczyna uklęknęła przy nim i złapała go rękami za twarz, kładąc mu swoje dłonie na policzkach. Ale to tylko pogorszyło sprawę. Syknął z bólu odwracając głowę na bok, a następnie krzyknął jeszcze donośniej:
-Charlie prosiłem Cię żebyś wyszła!
-Ja naprawdę bardzo przepraszam. Chciałam tylko pomóc. Nie chciałam Cię skrzywdzić. - w jej oczach stanęły łzy.
-WIĘC STĄD WYJDŹ !!! - jego ślepia zaczęły świecić na czerwono, rogi były teraz o wiele dłuższe niż jeszcze chwilę temu a uśmiech na jego twarzy, choć nadal się tam znajdował, nie wyglądał ani trochę przyjaźnie. To sprawiło, że Charlie przeszedł dreszcz. Nie miała już nic więcej do powiedzenia.
-Ej, nie wrzeszcz na moją córkę! - odezwał się Lucyfer.
-Ty też! Wypierdalaj! - odkrzyknął mu.
-Chodźmy stąd, tato. - dziewczyna zacisnęła palce na nadgarstku Lucyfera i odwróciła się przodem do drzwi.
-Nie pozwolę tak do siebie mówić!
-Tato, błagam. Zostawmy go. Najwyraźniej potrzebuje teraz pobyć sam.
Lucyfer posłał Alastorowi tylko spojrzenie pełne pogardy i dezaprobaty i oboje bez słowa opuścili pomieszczenie.

***

Alastor stanął przed lustrem i rzucił sobie spojrzenie pełne pogardy.
-Błagam niech chociaż tym razem zadziała. - pomyślał, próbując użyć na sobie zaklęcia uzdrawiającego i doprowadzić się przynajmniej w miarę do porządku. Ostatecznie udało mu się z pomocą magii naprawić zęba i jego szeroki uśmiech znów prezentował się nienagannie. Szkoda tylko, że ta radość, którą prezentował na zewnątrz była zupełnym przeciwieństwem tego co działo się wewnątrz.