your trigger finger's mine | tk

1'1

> Kim Taehyung

"Bencilce davrandın." dedim titreyen dudaklarım arasından. Gözleri dudaklarım ve gözlerim arasında gidip geliyordu.

"Biliyorum. Ama yapmak zorundaydım." dedi gözlerime bakarken.

Öylesine pişman duruyordu ki affetmek istemesem bile affetmek zorunda hissediyordum.

"Taehyung...özür dilerim."

"Bir özür her şeyi affettiremez."

"Biliyorum. Sana kendimi açıkladım."

"Açıkladın...ama içimdeki o acı dinmiyor. Kendimi avutamıyorum."

"Aynı şeyleri tekrar tekrar anlatıp seni darlamak istemiyorum. Beni affetmek sana kalmış bir tercih. Ama ben senin peşini bırakmamak konusunda kararlıyım."

"Seni affedersem kendime haksızlık edeceğim. Seni affetmezsem kendime çok kızacağım. Bu duyguların ortası yok. Yanımda olduğun için iyi hissediyorum ama...ama olanları hatırlayınca ne yapmam gerektiğini unutuyorum."

Göz yaşlarım nihayet tutunmayı bırakmıştı. Hıçkırıklarım ardı ardına gelirken başımı göğsüne dayadım.

"Seni affetmek neden bu kadar zor?"

"Ömrümün sonuna kadar affetmesen bile bekleyebilirim."

"Affetmek istiyorum. Ama sebebin bile saçma."

"Taehyung...sen en başında o karanlığın içinde değildin. Dışına bile yaklaşmayacak kadar uzaktın. Kendi bencil hislerimin seni lanet bir çukura sürüklemesini istemedim."

"Senin yanında durmak isteyen bendim. En azından bunu yapabilmeyi istedim. Kendi zaferimi beklerken..."

Sesim gittikçe alçalıyordu.

"Sana olan yenilgimle istediğim zaferin sonucu aynı oluyor."

"Bak bana. Gözlerime bak."

Başımı yavaşça kaldırdım. İki eli yanaklarımdayken konuştu.

"Ben tüm hayatımı kimseyi korumak isteyeceğim kadar sevmeyeceğimi düşünerek geçirdim. Benim düzenim alt üst olmadı mı sanıyorsun? İlk defa bu kadar kesin hislerim oluyor."

"Sen...beni gerçekten seviyor musun?"

"Eğer kalbimde taşıdığım şeyden şüphe duyuyorsan gözlerime bakarak emin olabilirsin. Ben hiç kimseye şefkat veya aşk dolu bir şekilde bakmadım. Tüm hayatım boyunca ilk kez sevgiyi anlamaya başladığımı hissediyorum. Ne bana sevgiyi öğreten bir annem ne de cesareti öğreten bir babam olmadı. Cesareti ve gücü tek başıma öğrendim. Ama her zaman tek başıma öğremem değil mi? Aşk bana çok yabancıydı. Şimdilerde seninle öğrenmek için çırpınıp duruyorum."

Sustum. Konuşacak gücüm yoktu zaten.

"Kendimi kaybolmuş hissediyorum. Aklım deli gibi karışıyor. Yolunu arayan biri gibi oluyorum. Sonra sen geliyorsun aklıma. O karmaşa, sesler her ne sikim varsa uçup gidiyor. Sadece sen kalıyorsun. Hayal etmeye çekindiğim kadar güzelsin. Kendimi hayal etmekten alıkoyamadığım kadar utanmazım."

"Ben-"

"Konuşmasan da olur. Ben seni anlıyorum. Gözlerinden akan yaşlar, titreyen dudakların bana açıklamaya yetiyor. Pişman değilsin ama pişman olacak kadar kırgınsın. Evet seni kırdım, kalbin yokmuş gibi davrandım ama inan bana hissettiklerimin ağırlığı savaşabileceğim kadar değildi. Yenildik. İkimiz de yenildik ve bu yenilgiyi lehimize kullanabiliriz."

"Nasıl yapacağız? Korktuğumu anlayabiliyorsun ama bana bir çözüm sunmuyorsun."

"Sen bana kapılacaksın. Ben sana kapılacağım. Aklım, kalbim her şeyim senin olucak. Sadece yanımda olman bile yeter bana."

"Ya benden sıkılırsan. Eğer yanında kalırsam...ve ben buna alışırsam..."

"Bir sonraki yenilgi sadece bana ait olur. Senin kaybetmeni istemiyorum."

"Çoktan kaybettik."

"Hiçbir şeyi kaybetmedik. Birbirimize yenildik ve yenilgimizi ikimizin de kazanacağı bir şeye dönüştüreceğiz."

"Yarı yolda kalmaktan korkuyorum. Karanlık bir yolun ortasında dımdızlak kalmak istemiyorum."

"Eğer yolumuz karanlıksa sana ışık olmak için elimden geleni yapacağım. Aydınlığa çıksak bile tuttuğum eli bırakmayacağım."

Konuşamadım. O kadar güven veriyordu ki sanki hiçbir zaman kötü birşey yaşamamış gibi hissettiriyordu.

"Güvenini kazanacağım. Korktuğunda yanında olmasını istediğin o kişi tekrar ben olacağım."

Her korktuğumda yanımda olacaksın...

"Söz verebilir misin?"

"Söz veriyorum güzel bebeğim..."

ALIN SIZE KAVUSMA BEN DE MANITAYLA AYNI SOZ VERME SEYINI YAPMISTIM O YUZDEN BOLE KISA OLDU OF COK UZGUNUM DUYGUSALUM BISEYIM AGLICM

NEYSE

Ozlediniz beni di mi? (Ozledik diyin)