Hell Life of a Badtype.

Chapter 5

Chapter 5

Natch POV
(Natch childhood backstory)

I am born in this city of hopelessness and despair. Filled by abandoned buildings and surrounded by liquor stores, gun shops, drugs and anything that can be used for gambling. Drug dealers, gamblers, prostitutes, and gangs are the natural habitant of this area.

Don't you know how tormenting it is that my mom always says, If you haven't been born, my life...

She always compared a life without me but does she think I choose to be born?

She serve in the bar nung kapanahunan at dahil sa panliligaw ng aking ama ay nahulog ng sobra ang loob nito. But then hindi nagtagal ang kanilang pagsasama, nabuo ako sa pagsasamang iyon.

Mom tell dad about me but ang hindi lang matanggap ni mama ay sabihan siya ng aking ama na baka daw hindi sa kanya ang anak. How can he is not the father kung siya lang ang kinakasama ng aking ina.

Sobrang dinibdib yun ng aking ina at mula noon hanggang sa pinanganak niya ako hindi niya na nakita ang anino nito. Iniwan kaming pareho ng lalaking iyon.

Now mom is a drug addict, sobrang na depressed siya at sa tuwing nakikita niya ako parang sinisisi niya sa akin ang lahat. Why should I suffer this when hindi ko naman pinangarap na ipinanganak niya ako ah.

Living life's lowest of low, saddest of sad. It took every ounce of my energy to stay still in this ground up to now, despite having many reasons to just give up.

Kung wala akong perang mabibigay dito ay binugbog ako nito at minsan kinakadena ang leeg. I always endured all this sufferings without fighting back.

Minsan naisipan ko lumayas. Walking bare feet on road covered in an exhaust smoke and dust. Live primarily on the street, sleeping rough surface and finding shelter wherever I can.

But it doesn't long enough para mahanap ako ng aking ina. The moment are eyes meet, I see the eyes of hatred. Nabigla nalang ako ng nilagyan ako ng kadena sa leeg at hinila na parang aso.

I shouted mom for help pero parang hindi niya lang ako naririnig. Habang papalayo na at hinihila ako ng malaking tao ay may inabut naman na pera ang kasama niya sa aking ina.

How can she disown her own son. Paano niya nasisikmura ibenta ang sarili niyang laman. Minahal niya ba ako kahit konti na nagawa niyang ipagpalit ako sa kapirasong pera.

Okey lang kahit bugbugin niya ako basta wag lang akong ibenta sa mga taong to. Ilang beses ako nagmakaawa pero siya pa mismo ang tumaboy sakin at nag utos sa mga lalaki na dalhin na ako.

Hindi ko na binilang ang mga araw na nagdaan. Nakakulong ako sa madilim na kwartong ito na hindi mo man lang malalaman kung gabi na ba o umaga. Kahit maliit na sinag ng araw ay wala kang makikita rito.

Mahigit ilang buwan na rin ako dito, puno ng pasa, may kadena sa leeg at nangangayayat na rin. Araw-araw ang tanging makikita mo rito ay ang maliit na ilaw galing sa lampara at mga hiyawan ng mga taong namimilipit sa sakit.

"Ikaw na bahala rito, huwag na huwag mong papakawalan yan. Mas mahal pa yan sa buhay mo! Kapag nawala yan mas mabuti pang magpakamatay ka nalang." sabi ng lalaki sa kasamahan nito. 

Tinulak ang mamang halus hindi na makatayo dahil na bugbog ng sobra. Isa na naman to siguro sa mga taong dinadakip nila at mamaltratohin dito.

"Puno na ang mga selda pare, dito ko nalang siya isisiksik sa aso natin." tawa nito at tinapon paloob ang lalaking bugbog sarado.