O kadar kişinin arasında yalnız kalırsın bir zaman sonra. Hiç kimsenin seni anlamadığını düşünürsün, herkes sana uzak gelir. Hayatındaki o kocaman boşluk yer bitirir seni. Bu kimsenin umrunda olmaz. Mutlu olduğunu sanarlar bir kere güldüğünü görseler, o gülümsemenin arkasında ne acılar yatar bilmezler.
Bu yalnızlık biraz iyi gelir bir zaman sonra. Düşünmeye başlarsın, hayatında kimlerin olması gerektiğini, kimlerin sana iyi geldiğini, kimlerin canını daha çok yaktığını düşünürsün. Bunları düşünürken aklında bir soru olur; "Acaba varlığım gerekli mi onların hayatında?"
Daha mutlu olurlar mıydı sen olmasaydın, kimileri üzülürken, kimilerinin umrunda olmaz mıydı sen olmazsan? Sonra aklına hayatına girip çıkan insanlar gelir. Acaba şimdi mutlular mı? Ve dışarıdan mutlu olduklarını gördüğünde cevabını hayat sana çoktan vermiştir. Sen sadece gülümsüyorsun, acı çekmediğin için değil, "O mutlu" dediğin için içinden. Kendi mutsuzluğun umrunda değildir, o yüzden tekrar gidip konuşamıyorsun onunla, belki üzülür diye kıyamıyorsun.
Varsın bensiz olsun ama mutlu olsun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Beni Yalnızlığımla Yalnız Bırakın
Non-FictionKimileri biraz yalnız, kimileri çok yalnız, kimileri kalabalıkta bile yalnız, kimileri hep yalnız, bazıları sadece yalnız. Bırakın beni yalnız kalayım, ben alışmışım yalnızlığa, fazla gelir bana iki kişilik kalabalık. En iyisi siz beni yalnızlığımla...
