Δεν υπάρχει ήλιος τέτοιες μέρες
Ούτε ένα απαλό κύμα να χαϊδεύει την άμμο
Και σίγουρα δεν υπάρχουν οικογένειες που κάνουν πικ-νικ.
Αλλά υπάρχει ένα σύννεφο, μεγάλο και γκρι
Υπάρχει ένας αέρας που λυσομανάει αλύπητα
Και μια φιγούρα που χάνεται στον ορίζοντα
Και υπάρχω και εγώ
Υπάρχεις και εσύ
Και υπάρχει το εμείς,
Που μόνο εμείς δεν είναι.
Γιατί αν υπήρχε, θα είχες μείνει δίπλα μου
Και θα ήσουν όπως ήσουν τότε. Απλά πιο μεγάλος...
Και εγώ θα ήμουν όπως τώρα,
Ίσως λιγότερο επικριτική, ή αξιολύπητη
Ή μόνη.
Δεν θα το αρνηθώ, δεν είναι υγιές.
Μου λείπει η ιδέα σου, τα βράδια σπίτι σου
Στο δωμάτιό σου. Όταν με γνώριζες ακόμη.
Και μου λείπουν πολλά που κάποτε συνεπάγονταν
Στο ποιόν σου σαν άνθρωπος
Και ένοιωθα όμορφα που βρισκόσουν στον κύκλο μου.
Όμως, ξέρω πως δεν μου λείπουν όντως όλα αυτά.
Αν γνωριζόμασταν τώρα όπως γνωριζόμασταν τότε,
Θα ήσουν νεκρός, ή θα είχα πληγωμένο εγωισμό.
Πάντως, η εικόνα σου είναι εκεί
Αμετάβλητη, προκαθορισμένη
Και με πνίγει. Με πνίγει τόσο πολύ,
Με αναγκάζει να πω "Μου λείπεις."
"Εγώ φταίω."
"Σε θέλω πίσω."
Και όταν γίνονται όλα αυτά,
Σηκώνεσαι και φεύγεις, όπως έκανες τότε
Και θα συνεχίζεις να κάνεις για πάντα.
Ιωάννα
