Κόκκινο.
Πρώιμο στάδιο
Αναμονή
Περίμενε λίγο ακόμη
Πέτα ένα βότσαλο
Δες το να κατρακυλά στο λόφο
Έτσι θα καταντήσεις;
Πορτοκαλί.
Μεγάλωσες λίγο
Άλλη μια αναμονή
Πάλι περιμένεις λίγο ακόμη
Πετάς άλλο ένα βότσαλο
Δεν κατρακυλά
Τι πήγε στραβά;
Ένα κορίτσι το σταμάτησε
«Βγες από τη μέση! Πρέπει να κυλίσει στο χορτάρι!»
Το κορίτσι σε κοιτά αινιγματικά
«Μα, τι λες; Ποιος σου είπε πως πρέπει να κυλίσει; Πειράζει να μείνει στάσιμο;»
«Δεν θα προχωρήσει στη ζωή. Δεν θα ζήσει...» απαντάς και το κενό ανάμεσα στα φρύδια του κοριτσιού χάνεται στιγμιαία
«Και εσύ, γιατί δεν προχωράς;»
«Κανείς δεν μου είπε να το κάνω ακόμη. Περιμένω το πράσινο φως.»
«Κι αν το περιμένεις για πάντα; Τι θα γίνει τότε;»
«Θα βαφτώ στα πράσινα!» του απαντάς και χαμογελάει. Ερωτεύεσαι.
Εσύ και το κορίτσι μιλάτε κάθε μέρα
Εκεί, στο λαγκάδι, σε επισκέπτεται κάθε απόγευμα
Πετάτε βότσαλα μαζί
Κατρακυλούν μαζί
Ζουν τη ζωή τους
Ζουν.
Εσύ την αγαπάς
Το αίσθημα είναι σίγουρο
Θες να της το πεις
Περιμένεις τη κατάλληλη στιγμή
Ποτέ δεν έρχεται.
Μια μέρα κοιτάς γύρω σου
Πράσινο.
Το κορίτσι δεν ήρθε
Εσύ δεν προχωράς, περιμένεις με ελπίδα να βρεθεί
Να παίξετε
Να μιλήσετε
Να της πεις «Σε αγαπώ.»
Το πράσινο ανάβει ξανά και ξανά και ξανά
Εσύ εκεί, προσμένεις το κορίτσι.
Μια μέρα μου είπες πως σου θυμίζω το κορίτσι
Γιατί έζησα
Η ιστορία θυμίζει εμάς
Γιατί ήμασταν αχώριστοι
Εσύ είσαι το παιδί με τα βότσαλα περιμένοντας το κορίτσι
Γιατί ήθελες να μου πεις το «Σε αγαπώ.»
Και το «Ευχαριστώ.» γιατί κατάφερες να αφεθείς ελεύθερος
Από τα δεσμά του χρόνου.
Ιωάννα
