Το τελευταίο, αλήθεια.
Σαν όνειρο εμφανίστηκες μπροστά μου
Μεταμφιεσμένος μεσσίας
Πειστικός σαν αριστούχο δραματικής σχολής
Και εγώ ανυποψίαστη σα μικρό παιδί
Σου άνοιξα την καρδιά μου
Γκρέμισα τους τοίχους μου
Και σαν όνειρο σε δέχτηκα στην αγκαλιά μου
Η ιδεολογία του κινδύνου είχε πλήρως εξαλειφθεί
Το όνειρο όμως γρήγορα μεταμορφώθηκε
Πήρε μορφή σκοτεινή, αλλόκοτη
Στην αρχή βρισκόμουν σε άρνηση. Δεν μπορεί.
Κάποιο λάθος έγινε στον αλγόρυθμο. Δεν μπορεί.
Κι όμως μπορούσε. Και έγινε.
Κινηματογραφικά θα έλεγε κανείς
Αθώα. Όλα καλυμμένα κάτω από ένα πέπλο.
Κανείς δεν αντιλήφθηκε τίποτα.
Όταν το έμαθαν, δεν το πίστευαν.
Δεν μπορεί. Είναι ένα κόλπο, μια παγίδα, δεν μπορεί να είναι η πραγματικότητα αυτή.
Κι όμως ήταν. Και για μένα και για άλλες τόσες γυναίκες.
Και το χειρότερο, κανείς δεν έκανε τίποτα.
Μείναμε πνεύματα, λίγοι μας τίμησαν.
Μας διέγραψαν από τη σκέψη
Δεν υπήρξαμε ποτέ, τελικά.
Οι φωνές μας όμως μιλούν, φωνάζουν.
ΔΕΝ ΦΤΑΙΓΑΜΕ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Ιωάννα
Αφήνω το θέμα ελεύθερο για τον καθένα να το ερμηνεύσει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο
