Είναι βράδυ. Ξανά.
Τα αποφεύγω όσο μπορώ
Δεν μου κάνουν καλό οι νύχτες.
Αυτά και άλλα τόσα πίστευα ωσότου γνώρισα εσένα.
Δεν σε ήξερα.
Ούτε τώρα σε ξέρω.
Όμως μπορώ να σε βρω αν σε ψάξω
Μπορώ να αναγνωρίσω το χάδι σου ανάμεσα σε όλα τα άλλα.
Είναι πιο απαλό, επικίνδυνο, μου ανεβάζει την αδρεναλίνη.
Το φιλί σου στον κρόταφό μου πιο στοργικό από τα άλλα.
Η παρουσία σου θεραπευτική, σαν λυτρωτική τελετή απομακρύνει τις σκοτεινές μου σκέψεις.
Τις λαμβάνεις εσύ, όμως, μετά και τις φυλάς σε ένα βελούδινο κουτί για να μην μπορούν να με καταβάλλουν πια.
Τη τελευταία νύχτα που ήρθες, σε πλησίασα
Με υποδέχτηκες στην αγκάλη σου
Με φίλησες και μου πήρες την πνοή.
Νυχτολούλουδό μου,
Απόψε δεν θα σε προσμένω.
Ούτε αύριο, ούτε ποτέ ξανά.
Θα είσαι δίπλα μου για πάντα από εδώ και στο εξής.
Αυτό μόνο μου είπες τη τελευταία νύχτα που υπήρξα
Και τον λαιμό σου κόσμησαν ψεύτικα, φτηνά διαμάντια.
Ιωάννα
