"Meğerse ben senin aşkına sevdalanmışım."
"Mühürleyeceğim seni... Bir gün sen altımda adımı sayıklarken mühürleyeceğim seni."
Aşk mağlubiyettir başlı başına, bu otobiyografisidir en büyük yenilgimizin.
Omegaverse!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Alıştım mı yokluğuna? Vaz mı geçiyorum, varlığından? Tedirginim aslında, Ya başkasını seversem? İnan o zaman seni hayatım boyunca affetmem.." -Özdemir Asaf
180824
¶
Gözlerindeki o hayal kırıklığını, ilk defa gördüğüm o öfkeyi görünce ölmek istedim. Evimizden kaçarcasına o gazı kökleyip gidince ölmek istedim. Ve bunun için en ufak bir çaba sarf etmedim. Gelmesini bekledim, hâlâ bekliyorum. Onun yüzünü bir daha göremeyeceğimi öğrenince ona gömülmek istedim. Hiç görmediğim serseri tarafını ilk defa o gece görünce telefonumu elime aldım ve geri gelsin diye telefonunu defalarca kez çaldırdım, yere yattım ve yağmurun altında onu defalarca kez aradım, suya dayanıklı olmayan telefonum bozuldu.
Ona o gece ulaşamadım.
Ayrılık diye bir şey yok. Bu bizim yalanımız. Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var. Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?¹
Sonra kendime telefon almadım, benimle konuşmak isteyenler evime geldi, kapıyı kimseye açmadım aylarca. Mektup gönderdiler açıp okumadım, geri dönüp mektup yazmayın bile demedim.
Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum. Önce beklemekten. Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan. İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yaşantımızın.¹
Öldüm zannettiler.
Ama ben onu yaşamak pahasına bekledim. Ben aldığım her nefesi ona hediye ederek bekledim.
Göz kaptırdığım renkten, kulak verdiğim sesten, Affet senden habersiz aldığım her nefesten...²
Önümde melisa çayıyla haberleri izlerken zilim çaldı. Gözlerimi televizyondan ayırıp kapının olduğu tarafa baktım. Zil ikinci kez çalmadı ve delikten görebildiğim kadarıyla apartmanın ışığıda yanmıyordu. Kalkıp bakmak istemedim ama bir kaç dakika sonra dayanamadım ve gidip kapıyı açtım, kimse yoktu. Gözlerim yere ilişti ve bir zarf gördüm. Bacaklarımı büküp yere oturdum ve zarfı elime aldım. Beyaz klasik bir zarftı üstünde hiçbir şey yazmıyordu ama bir unutmabeni çiçeği vardı. Küçük bir tutam unutmabeni çiçeği kahverengi kağıt yüzeyli bir bant ile zarfın üzerine kondurulmuştu.
Özleme bir diyeceğim yok. O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası. O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı. O tek güzel yönü bekleyişlerimizin.¹
