The Vampire's Obsession

Prologue

Hearing the screams of your family in pain is the most painful thing you can experience.

"Please, stop this!" I screamed at him.

Malamig akong tinignan ng lalaki, and then he smirk. He enjoys it. He revels in someone begging him to stop, in hearing their pain and their cries. Each plea and sob fuels his pleasure, deepening their suffering. The agony of their desperation only heightens his cruel satisfaction.

Mas lalo kaming napasigaw ng tuluyan niyang kagatin ang leeg ng tita ko, nakakadiri. Sinisipsip niya ang dugo nito habang nakatingin sa amin.

"Why are you doing this?!" I asked, tears streaming down my face. I could barely get the words out, my voice choked and trembling as I cried uncontrollably. Each sob made it harder to speak, my distress and helplessness overwhelming me.

Huminto ito. "Why am I doing this?" he asked, his smirk widening. "Because I'm hungry." Nanlaki ang mga mata namin ng makitang nag iba ang kulay ng mga mata niya, naging kulay pula iyun. "I’ve been buried by my own family, condemned to this hell for a decade already!"

Tinapon niya ang katawan ng tita ko na para bang basura lang ito at pinunasan ang dugo na nasa gilid ng bibig niya gamit ang kaniyang hinlalaki.

"And I need a supply of blood right now to regain my strength and get the revenge I crave!" The desperation in his voice was palpable, each word laced with a hunger that went beyond physical needs. His eyes burned with an intense fury, revealing the depth of his frustration and unfulfilled vengeance.

Tumawa ito na parang baliw.

"Parang awa mo na! Ako na lang! Patakasin mo lang sila!" Sabi ni papa.

Mas napaiyak ako dahil dun. "Papa!" Sumigaw ako ng hilahin ng lalaki ang collar ng suot ni papa at nilapit ang mukha niya dito.

"Do you really think that your blood will fulfill my thirst?" he sneered, his voice dripping with disdain. "I need to drink a gallon of blood to regain my strength!" He looked at us with a fierce, unyielding gaze, his eyes burning with a relentless hunger and a cold, calculating resolve. The desperation and cruelty in his words created a chilling atmosphere, intensifying the fear and hopelessness in the room.

Hindi ko maramdaman ang buong katawan ko ngayon, may kung anong nakatali sa buong katawan namin upang hindi kami maka galaw, pero yung bagay na yun ay hindi namin nakikita. Hindi ko alam kung impossible pala ang mga bagay na ito. Napapanood ko lang to, ngayon nangyayari na...

Tumingin ang lalaki samin. "But I still have a heart." Tumingin ito sa amin nila ate. "I'm gonna let go of them, but... I will kill them in the near future... Since that your youngest have this most delicious blood. But I won't taste it for now to make it more exciting." Tumawa ito bago kagatin si papa. Napasigaw kami dahil doon.

We were helpless, unable to do anything but cry... Watching our entire family being slaughtered right before our eyes. I... I know I should be able to do something, but I'm just too weak to fucking act. The weight of my powerlessness crushed me, each tear a painful reminder of my inability to protect those I loved.

Matapos niyang ubusin ang dugo nila ay ngumiti ito sa amin nila ate.

"Run." Matapos niyang bigkasin iyun ay agad nawala ang kung anong nakatali samin. "RUN BEFORE I CHANGE MY MIND!"

Doon kami natauhan nila ate. Mahirap, pero kailangan naming tumakas para mabuhay... We'll gonna get the justice.

Ilang oras ang nakalipas ay bumalik kami doon, pinipigilan ako ng kapatid ko ngunit di ako nagpatinag.

"Wag kayong sumama kung ayaw niyo!" Sigaw ko sa kanila.

Sinundan parin ako nila kahit ganu'n.

Duguan kami, may mga sugat kami sa buong katawan, alam kung nararamdaman nila iyun, pero yung sakin... Di ko maramdaman yung sakit na yun.

The only thing I can feel right now is the urge to kill that guy, who murdered our entire family... Para apoy ang nasa puso ko dahil sa pakiramdam na yun, parang may kung ano sa loob ko ang nagliliyab. Hindi ko mapaliwanag...

"Lucette." Tawag sakin ni ate, Lunette, seryuso ang boses nito.

Tinignan ko ito. "Ano?"

Hindi siya makapaniwala habang tinitignan ako, nakita kong may pumatak na luha sa pisnge niya.

"Yung mga mata mo, parang apoy..." Kumunot ang noo ko dahil doon.

Tinignan ko sila ate Kim. "Totoo ba?"

Tumango silang apat.

"Yung gilid ng mata mo, may mga ugat... Katulad nung lalaking pumatay sa kanila..." Sabi ni ate Jasmine.

"Ang pinagkaiba lang ay ang kulang ng mata mo... Sa kaniya kulay pula, yung sayo parang apoy..." Dagdag ni ate Akira.

Hindi ko alam kung ano ang pinagsasabi nila... Napaatras sila sakin, ani mo'y natatakot sila sakin. Akmang hahawakan ko ang kapatid ko ng umiling ito ang inilayo ang kamay niya.

"Anak..."

Agad akong napatingin sa kung saan nang marinig iyun, napadako ang tingin ko sa abandonadong bahay, kung saan pinaghirapan ang buong pamilya namin.

"Narinig niyo ba yun?" Tanong ko sa kanila. Umiling sila. "Dito lang kayo, papasok ako..." Akmang pipigilan ako ni ate ng tignan ko ito sa mga mata niya. "Dito lang kayo." Kung may anong umilaw sa mga mata niya matapos ko iyun sinabi, at agad naman siyang sumunod. Binaliwala ko na lang iyun.

I carefully observed the place before I entered. I couldn't quite explain why, but I had an unsettling feeling. It was as if no one was around... yet I could hear a faint heartbeat. Mahina ito. The eerie quiet and the subtle sound of that heartbeat filled me with a deep sense of foreboding, intensifying my anxiety and curiosity.

Napatakip ako sa bibig ko matapos ko makita ang buong pamilya namin... "Hah."

"Anak.." Si mama iyun, at sa kaniya galing ang heartbeat na narinig ko.

Agad ko itong nilapitan at inalalayan ang ulo nito sa kamay ko. "Mama..."

"Mahal ko... kayo ni ate mo..." Nahihirapan siyang mag salita at umubo ng dugo.

Nataranta ako. "Mama! Mamaya na kayo magsalita, hihingi ako ng tulong, okay?!"

Umiling ito. "Alagaan niyo ang isa't isa okay? Wag kayo maging pabaya..." Ngumiti ito habang umaagos ang luha sa mga mata niya... Ganoon na din ang dugo sa bibig at sa leeg niya. "Mahal ko kayo..."

Matapos iyun ay pumikit na ang mga mata niya...

"Mama..." Mahina kong tawag sa kaniya, matapos yun ay sunod sunod ko ng iyak ako maririnig sa buong bahay. Sigaw, iyak...

Habang umiiyak at sumisigaw ako sa galit at sakit ay nararamdaman ko ang kaloob looban ko... Apoy... Tubig... Dugo... Mahika...?