O günüm berbat geçmişti. Dayanamıyordum artık, güvenmeye korkar olmuştum. Neden benimde hayatım normal insanlar gibi değildi ki? Ben bunları kaldırabilecek yaşta değildim zor geliyordu herşey, kaldıracak gücüm daha şimdiden tükenmişti. Daha neler duyacak yada öğrenecektim.
Okulda sürekli istifra edip durmuştum. Sınıfımdaki arkadaşlarım dalga geçiyordu artık benimle. Ben gerçekten tükenmiştim hemde bu yaşta. İnsan en çok bu yaşta mı tükeniyordu yoksa? en çok bu yaşta mı acı çekiyordu? hayat zormuş ben daha bu yaşta bunu gayet iyi anladım ve en çokta acımasızmış. Ben ne yapacağım şimdi, bunları böyle düşünmekten kafayı yiyecektim artık. Derslerime verdiğim özen, düzen her ne varsa yok olup gitmişti.
Toparlayamıyordum kendimi. Kafamda saçma sapan sorular, çelişkiler, korkular bütün hepsi vardı. Hiçbir şey istemiyordum. Odama kapanıp saatlerce, gözlerim kan çanağına dönene kadar, içim dışıma çıkana kadar ağlamak istiyordum ama olmuyordu. Genelde yorganımın altına iyice sokulup, yorganı kafama kadar çekip sessizce ağlayabiliyordum. Kimse duymadan, sessizce. Boğazımda bir acı olurdu sanki şu an olduğu gibi. O acı yüzünden bir türlü yutkunamazdım bir düğüm oluşuyordu sanki boğazımda nedenini bilmediğim. Gözlerim şişerdi artık. Bir ağırlık oluşurdu sonra...
Siz bilir misiniz onca ağlamadan sonra ki en güzel uykuyu ? Ben çok iyi bilirim. Benim yaşımdakiler mutlu bir şekilde uyku çekerken, ben ise onca hüznün ardından rahat bir uyku çekebiliyordum.
Sizi bilmem ama, ben küçüklüğümden beri doğru düzgün gülmedim. Yüzümde hep bir ciddiyetlik, durgunluk, kırgınlık ve hüzün vardı. Buna sebeb olan biri varsa oda sensin Baba...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BABAMIN EKSİKLİĞİ
De Todohayatını küçücük bir kıza zindan eden bir baba işte daha ne olsun
